Γαλλίδα βουλευτής: Η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΑΛΛΑ… ΧΩΡΙΣ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ

Η ηρωϊκή Γαλλίδα βουλευτής: Η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΑΛΛΑ… ΧΩΡΙΣ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ


Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΤΗΝ ΓΑΛΛΙΑ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΙ ΤΗΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΑΡΜΕΝΙΩΝ!

Η ηρωΐδα Valerie Boyer, παρά τις απειλές που δέχεται η ίδια και η οικογένεια της, τόλμησε.



Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

Νέο σοκ στην Τουρκία από την γνωστή Γαλλίδα βουλευτίνα της Μασσαλίας, Valerie Boyer, η οποία πρόσφατα είχε πρωτοστατήσει στην ποινικοποίηση από το γαλλικό κοινοβούλιο της αρμενικής γενοκτονίας. Όπως αναφέρουν τουρκικά δημοσιεύματα, η Valerie Boyer σε δηλώσεις που έκανε σχετικά με το ζήτημα της ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, (που έχει επανέλθει στην επικαιρότητα με γερμανική πρωτοβουλία), ανέφερε χαρακτηριστικά ότι η Τουρκιά δεν έχει καμία σχέση με την Ευρώπη, αλλά η Κωνσταντινούπολη και όχι η Ιστανμπούλ και εδώ οι Τούρκοι έγιναν… Τούρκοι, ανήκει στην Ευρώπη.

Η θαρραλέα βουλευτίνα του γαλλικού κοινοβουλίου, χωρίς κανένα δισταγμό, καταδίκασε για άλλη μια φορά την Τουρκία σαν μια χώρα που παραβιάζει συστηματικά τα ανθρώπινα δικαιώματα. Εκείνο όμως που εξόργισε πραγματικά τους Τούρκους, ήταν οι δηλώσεις της ότι δεν μπορεί μια χώρα που βαρύνεται για τα εγκλήματα της αρμενικής γενοκτονίας, αλλά και της εισβολής στην Κύπρο το 1974, να διεκδικεί μια θέση στην Ευρώπη. Για όλα αυτά, όπως τόνισε η Valerie Boyer, θα συνεχίσει να αγωνίζεται κατά της εισδοχής της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ θα συνεχίσει και τις προσπάθειες της για να αναγνωριστούν τα μεγάλα εγκλήματα της Τουρκίας στις γενοκτονίες των αρχών του εικοστού αιώνα.

Η Valerie Boyer αποκάλυψε ότι για όλο αυτόν τον αγώνα της έχει δεχτεί και αυτή και η οικογένεια της απειλές κατά της ζωής της, ενώ συχνά δέχεται μηνύματα στα τουρκικά που την απειλούν με φρικτές τιμωρίες για τον αγώνα της υπέρ της αναγνώρισης της αρμενικής γενοκτονίας. Παρ’ όλα αυτά, η θαρραλέα Γαλλίδα δήλωσε πως δεν την φοβίζουν όλες αυτές οι απειλές αλλά αντίθετα την πεισμώνουν για να συνεχίσει τον αγώνα της. Σε ερώτηση δημοσιογράφου αν θέλει να πάει στην Τουρκία για να ακούσει και την άλλη άποψη, απάντησε ότι έχει πάει στο παρελθόν στην Τουρκία αλλά τώρα δεν έχει καμία τέτοια επιθυμία καθώς, όπως τόνισε χαρακτηριστικά, δεν μπορεί να πάει σε μια χώρα από όπου έχουν εξαπολυθεί απειλές κατά της ζωής της και κατά της ζωής των μελών της οικογένεια της.

Η θαρραλέα αυτή γαλλίδα βουλευτής, που βάζει τα «γυαλιά» σε πολλούς Έλληνες συναδέλφους της που φοβούνται ακόμα και τη σκιά τους μην τυχόν και ενοχλήσουν την Τουρκία, έχει αρχίσει και μια νέα εκστρατεία κατά της χορήγησης της γαλλικής υπηκοότητας σε Τούρκους μετανάστες που ζουν στην Γαλλία. Όπως ανέφερε, αυτό θα είναι ένα επικίνδυνο βήμα για την αλλοίωση της σύνθεσης της γαλλικής κοινωνίας, ενώ κατηγόρησε του Τούρκους της Γαλλίας ότι συμπεριφέρονται όχι σαν να θέλουν να αφομοιωθούν στην χώρα που τώρα ζουν και δουλεύουν, αλλά σαν να θέλουν να επιβάλλουν αυτοί τα δικά τους πολιτιστικά και θρησκευτικά πρότυπα στην χώρα που τους φιλοξενεί, (τι μας θυμίζει αυτό .

Ας πάρουν μερικά μαθήματα οι δικοί μας βου(ο)λευτές από την Valerie Boyer, που δεν διστάζει να αναφέρει Κωνσταντινούπολη και όχι Ιστανμπούλ, αδιαφορώντας ακόμα και για τις τουρκικές απειλές κατά της ίδιας της ζωής της.

Απλά μάθηματα πολιτικής οικονομίας (από έναν μαθητή του Adorno)

Σήμερα άκουσα στο Τρίτο τη συνέντευξη ενός γηραιού πανεπιστημιακού.
Δεν συγκράτησα το όνομα του ούτε άκουσα την ηλικία του, αλλά ήταν εύκολο να την καταλάβεις αφού -όπως είπε κάποια στιγμή- είχε καθηγητή
τον Αντόρνο.

Αυτός ο κύριος, λοιπόν, ισχυριζόταν ότι η κρίση ξεκίνησε στο τέλος του εξήντα και είναι αποτέλεσμα της προσπάθειας των κεφαλαιοκρατών να βρουν έναν καινούριο τρόπο για να αυξήσουν τα κέρδη τους.

Μέχρι τότε ακολουθούσαν τη λογική του παραγόμενου προϊόντος: Παρήγαγαν προϊόντα και ο κόσμος τα αγόραζε.

Στη δεκαετία του πενήντα ανακαλύφτηκε ουσιαστικά ο καταναλωτισμός. Κάθε νοικοκυρά μπορούσε να έχει πλυντήριο, ψυγείο, φούρνο και όμορφα ρούχα. Κάθε άντρας μπορούσε να έχει αυτοκίνητο, μηχανή του γκαζόν και ρολόι.

(Δεν αναφερόμαστε στην Ελλάδα, η οποία ήταν μια υπανάπτυκτη χώρα, όπου οι άνθρωποι έκαναν την ανάγκη τους στο δρόμο.)

Η λογική του παραγόμενου προϊόντος είχε ένα ελάττωμα: Τα προϊόντα πουλιούνταν μια φορά και συνήθως -τότε- είχαν μεγάλο χρόνο ζωής. Συγκεκριμένα ο καθηγητής ανέφερε ότι ένα φορντ τ-μπερντ είχε μέσο όρο ζωής τριάντα ή σαράντα χρόνια, μπορεί και περισσότερα (ενώ τώρα ένα αυτοκίνητο δεκαετίας είναι ένα ασύμφορο -λόγω των επισκευών που χρειάζεται κάθε τόσο- σαράβαλο).

Έτσι, αφού όλοι όσοι μπορούσαν είχαν αγοράσει το αυτοκίνητο και το ψυγείο τους, η αγορά άρχισε να μην έχει άνοδο (ο επιχειρηματίας δεν αρκείται στο παγιωμένο κέρδος ακόμα κι αν αυτό του φτάνει για να εξασφαλίσει τους απογόνους του σε βάθος αιώνων. Χρειάζεται αύξηση των κερδών του).

Προτού ανακαλύψουν τα προϊόντα που πρέπει να αντικαθιστούνται σχεδόν κάθε χρόνο (αυτό είναι χαρακτηριστικό των προϊόντων τεχνολογίας) οι εταιρείες έπρεπε να βρουν έναν τρόπο να αυξήσουν τα κέρδη τους.

Και ανακάλυψαν την αγοραπωλησία του τίποτα.

Τη δεκαετία του ογδόντα έκανε την εμφάνιση του ένα νέο είδος κεφαλαιοκράτη ο οποίος δεν παρήγαγε κάτι. Αγόραζε και πουλούσε χρήμα. Μετοχές, ομόλογα και ποσοστά άλλαζαν χέρια κάνοντας κάποιους πολύ πλούσιους. Ήταν η ιερή εποχή της Γουόλ Στρίτ και των γιάπηδων.

Σύντομα και αυτή η τακτική έπαψε να είναι αρκετά προσοδοφόρα. Τότε το αγοραστικό κοινό έμαθε -εκπαιδεύτηκε ουσιαστικά- ότι μπορούσε να ξοδεύει πολύ περισσότερα από όσα κατείχε. Δε χρειαζόταν να έχει λεφτά, αρκεί να είχε πιστωτική κάρτα ή να έπαιρνε ένα δάνειο, και όλα τα (καταναλωτικά) όνειρα του μπορούσαν να γίνουν πραγματικότητα.

Στην Ελλάδα μπήκαμε στον καταναλωτικό παράδεισο των δανείων (γιατί και η πιστωτική κάρτα τι άλλο είναι από δάνειο;) μόνο όταν αποκτήσαμε τη σταθερότητα του ευρώ.

Ξαφνικά όλοι μπορούσαν να πάρουν στεγαστικό για να αποκτήσουν το σπίτι τους (ή το εξοχικό τους) και όλοι μπορούσαν να πάρουν ένα δάνειο για να πάνε διακοπές ή να αγοράσουν ό,τι τους έλειπε χρεώνοντας την πιστωτική τους κάρτα.

Στην ίδια παγίδα έπεσαν και οι υπόλοιπες χώρες της μικρής Ευρώπης, Ισλανδία, Ισπανία, Πορτογαλία κλπ.

Το οικονομικό σύστημα κέρδιζε πολλά πουλώντας... λεφτά.

Και μόλις φάνηκε ότι και αυτό το σύστημα δεν αποδίδει αρκετά βρέθηκε ένας νέος τρόπος πλουτισμού για αυτούς που ήδη ήταν αρκετά πλούσιοι: Αφού δεν μπορούμε να αυξήσουμε τα έσοδα μας πρέπει να ελαττώσουμε τα έξοδα μας.

Ενώ οι πολυεθνικές εταιρείες και τα παρακλάδια συνέχιζαν να κερδίζουν εκατομμύρια εκατομμυρίων προχώρησαν σε μειώσεις μισθών και απολύσεις: Στην Αμερική και στην Αγγλία αυτό συνέβη τον προηγούμενο αιώνα.

Όμως οι άνεργοι και οι μερικώς απασχολούμενοι δεν μπορούσαν να αποπληρώσουν τα δάνεια που είχαν πάρει τον καιρό της υποτιθέμενης ευημερίας.

Έτσι δημιουργήθηκε η κρίση του εικοστού πρώτου αιώνα, όπου οι τράπεζες και τα κράτη καταρρέουν -ή επιβιώνουν τρώγοντας την ουρά τους.

Καθώς όμως η ουρά τελειώνει και η υπομονή των ανθρώπων εξαντλείται το οικονομικό σύστημα θα πρέπει να βρει ένα καινούριο τρόπο για να αυξήσει τα κέρδη του.

Σε χώρες αδύναμες όπως η δική μας, φαίνεται ότι αυτός ο τρόπος είναι η κινεζοποίηση -όσον αφορά τις συνθήκες εργασίας και ζωής- και της αφρικανοποίησης -όσον αφορά την εκχώρηση της δημόσιας περιουσίας και του ορυκτού πλούτου.

Ο καπιταλισμός (ή αν προτιμάτε πείτε 'τον παγκοσμιοποιημένο νεοφιλελευθερισμό, δεν έχει σημασία τι χρώμα είναι ο γάτος ή πως τον φωνάζουμε, αρκεί να πιάνει τα ποντίκια) έχει ανάγκη να αυξάνει διαρκώς τα κέρδη του και θα το κάνει με οποιοδήποτε τρόπο.

Και ουσιαστικά αυτή τη στιγμή της ιστορίας οι πολιτικοί είναι υπόλογοι των αγορών, όπως κάποτε ήταν υπόλογοι των ιεραρχών.

Είναι σίγουρο ότι αυτό δε θα διαρκέσει για πάντα, αφού τίποτα δε διαρκεί για πάντα. Η αυτοκρατορία της αγοράς κάποια στιγμή θα παρακμάσει και θα καταρρεύσει.

Το μόνο κακό -για εμάς- είναι ότι συνήθως οι αυτοκρατορίες ζουν πολύ περισσότερο καιρό από τους υπηκόους τους.

(Αυτή δεν είναι μια απόπειρα οικονομικής ανάλυσης, αφού ο Γελωτοποιός δεν τα πάει καθόλου καλά με τα οικονομικά. Είναι μόνο μια ελεύθερη και απλοϊκή απόδοση όσων είπε αυτός ο γηραιός κύριος που είχε καθηγητή τον Αντόρνο.)

Το φαινόμενο "Γιάννης Πάριος"...


...

Από παλιά είχα άχτι να δω ζωντανά τον Γιάννη Πάριο, γιατί πολλοί φίλοι μου, έλεγαν ότι εντυπωσιάστηκαν όταν πήγαιναν σε μαγαζιά να τον ακούσουν, γιατί επί ώρες τραγουδούσε χωρίς να ανεβαίνουν άλλοι, τρελαίνοντας τον κόσμο. Αυτό λίγοι το κάνανε και το κάνουνε.
Έτσι λοιπόν όταν είδα ότι ήρθε στο Μέγαρο αποφάσισα να πάω με το έτερο ήμισυ.

Το εισιτήριο βέβαια μπορώ να πω ότι ήταν αρκετά ακριβό, αλλά το ερώτημα είναι ΠΩΣ έγινε και τις τέσσερις βραδιές να  είναι sold out !!!

Οι εντυπώσεις:

Σε μεγάλο βαθμό επιβεβαιώθηκαν οι φίλοι μου. Επί τρείς ώρες περίπου με ένα 20λεπτο διάλειμμα τραγουδούσε ασταμάτητα και μαζί του και εμείς. Νομίζω ότι περιττεύει να πω τι φωνή είναι ο Πάριος. Ένα απίστευτο εύρος και χρώματα άπειρα μέχρι και βυζαντινά ! Ήταν πραγματικά μία πολλή ωραία βραδιά και συναυλία με τα μοναδικά μείον η τιμή του εισιτηρίου και το ότι δεν μας παρουσίασε ονομαστικά τους πολύ καλούς μουσικούς της ορχήστρας και την χορωδία.

Μας έδωσε χθές "Λιγάκι ουρανό..."

Η κρίση όταν ξεκίνησε στην Ελλάδα είχε ονοματεπώνυμο: Κώστας Σημίτης




ΞΥΠΝΗΣΤΕ !!!  Από αυτόν ξεκίνησαν ΟΛΑ !!!

Ένα πολύ πετυχημένο σχόλιο για την δήλωση της Παπαρήγα για "συμμαχία αριστερών δυνάμεων" (εννοείται ΜΟΝΟ όσων συμφωνούν με το κκε)

τι λες κυρα μου που θελεις και εξουσιες
κατσε εκει που εισαι
γλυκαθηκες το 1989 που πουληθηκατε στο μητσοτακη και σας εδωσε συνταξεις αντιστασιακων...
γι αυτο σαλταρε τοτε ο σαμαρας και τον εριξε και μετα τα στελεχη σας που τα ειχαν διορισει διευθυντες, διοικητες και γενικους προυχοντες και αρνουνταν να παραιτηθουν ακομη και τοτε που δεν στηριζατε την κυβερνηση και τους εκανε εκκλήσεις απο την τηλεοραση να παραιτηθουν .

τωρα γιατι δεν ζητατε λαικη συμαχια απο νδ, δημαρ, πασοκ για να σωθει η χωρα οπως κοπτεσθε ???
αυτη η λογικη του ο νικητης τα παιρνει ολα απετυχε παταγωδώς
στην θεση σου σε αλλη χωρα ο ομολογος σου θα ειχε παραιτηθει αν καταφερνε να πεσει τοσο πολυ σε ποσοστα
το κόμμα σας δεν μπορειτε να σωσετε, δεν κανετε ουτε με τα ρουχα σας και θα σωσετε το λαο ???

αφου τα χρηματα του κόμματος λιγοστευουν οσο λιγοστευουν και οι βουλευτικες εδρες...

το καναλι 902 εκλεισε, γινονται απολυσεις στην τυπογραφικη επιχειριση του κομματος, ασε που οταν κανει συλλαλητήρια η γεσεε εσεις κανετε αλλο δικο σας, λες και οι υπολοιποι εχουν χολερα, δεν τους πλησιαζετε ουτε απο μακρια τους υπολοιπους εργαζομενους,
πως θα κανετε συμμαχια με τηλεπαθεια;
η μπουζουαρζια χαιρεται και αγαλιά με αυτη την σταση των πολλων αντιμαχομενων κομματων και συνδικαλιστικων παρατάξεων
συνεχιστε ετσι και θα μας φερετε παλι στον εργασιακο μεσαιωνα για να μην αναφερουμε οτι ειστε το μοναδικο σταλινικο απολίθωμα στην ευρωπη.

αν υπαρχει πραγματι κρατος δικαιου πρεπει οι δημαρχοι να σας πιασουν απο το σβερκο και να πατε να σβησετε τα τεραστια συνθηματα με πλαστικη μπογια σε ολα τα τοιχία ακομη και σε ζωνες εμφανισης τουριστικων περιοχων
αλλα εσεις που χαμπαρι εχετε το περιβαλον γραμμενο στα γεννητικα σας οργανα και εχετε ακομη κρεμασμενα αεροπανο που γραφουν αντεπιθεση και ανυπακοη, μαλλος θα εννοειται εναντιον σας .

κριμα γιατι ειχαμε πολλες ελπιδες απο ενα κομμα που υποτιθεται στηριζει αγροτια, εργατια και εργαζομενο, να διαπλεκεται στο βρομικο 89, για να διαλυσει ενα αλλο σοσιαλιστικό κομμα
και τωρα να χανει συνεχως ποσοστα και επιρροη
η διαλυση του πασοκ δεν πετυχε τοτε, αλλα το καταφεραν οι ιδιοι μονοι τους, με την υπεροψια που τους δερνει

η σημερινη ηγεσια του κκε ειχε κανει δηλωσεις υπερ των κινηματιων οταν πηγαν να καταλυσουν με τα οπλα την δημοκρατια στη ρωσια επι γελτσιν και υπερ του χασαπη σανταμ χουσεϊν, αιμοσταγη δικτάτορα του ιρακ
τωρα τι εχει να μας πει η ηγεσια του κκε για τις δηλωσεις, αυτες ηταν σωστες η οχι ?
βεβαια ας μην ξεχναμε και την συμφωνια που ειχε κανει το κκε με τους σλαβομακεδονες για ανεξαρτητο μακεδονικο κρατος - εκτρωμα στην ελληνικη μακεδονια, στην προσπαθεια του να εχει την ενοπλη υποστηριξη τους κατα τον τελευταιο εμφυλιο.
παρα την τρομοκρατια πολλων στελεχων κκε μεσα σε σχολεια, σχολες και εργασιακους χωρους, ο λαος δεν ακολουθει...
γιατι αραγε?
μηπως ειδε εκεινα τα ντοκιμαντέρ που εδειχναν γέρους ανθρωπους να περιμενουν πολλες ωρες ορθιοι στην ουρα να παρουν ψωμι ή κρεας στους σοσιαλιστικους παραδεισους και οι στρατιωτικοι και κομισαριοι εμπαιναν μπροστα απο την ουρα και επαιρναν τα καλυτερα κομμάτια και για τους αλλους εμεναν τα κοκαλα
και οι διοικουντες ειχαν δικα τους πολυτελη σουπερ μαρκετ με χαβιαρια και γκουρμε στα οποια απαγορευοταν να μπουν οι διοικουμενοι
ή μηπως θα διαβασαν οτι στην κουβα οποιος πιαστει με ραδιο πουχει βραχεα τρωει ισοβια και εξαφανιζεται σε υγρα υπογεια κελια σε απομονωση να μη μαθει κανεις το λογο και την αιτια ,
λεω μηπως ?

ρε δεν πατε να κανετε καμια αλλη δουλειά λεω γω, απο οπου και να σας πιασει κανεις λερωνεται

Ικαρία: Πέθανε ο γηραιότερος κάτοικος του νησιού - ''Ξεγελούσε'' τον θάνατο 40 χρόνια




Πριν από 40 χρόνια οι γιατροί του έδιναν λίγες μέρες ζωής και εκείνος τους διέψευσε - Πριν από λίγα χρόνια όταν επισκέφθηκε και πάλι τις ΗΠΑ διαπίστωσε πως οι γιατροί που τον είχαν εξετάσει είχαν πεθάνει!

Δωδεκάνησα

Πριν από 40 χρόνια επέστρεψε στην Ελλάδα για να ζήσει τους τελευταίους μήνες ζωής που του είχαν δώσει οι γιατροί, αφού είχε διαγνωστεί με καρκίνο του πνεύμονα. Είχε αρνηθεί να υποβληθεί σε χημειοθεραπείες και δεν δεχόταν την φαρμακευτική αγωγή που του είχε προταθεί. Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν η ασχολία του με τον κήπο του και τους αμπελώνες των γονιών του.
Το κωμικοτραγικό της υπόθεσης είναι πως όταν επέστρεψε στην Αμερική για να επισκεφτεί τους γιατρούς, καθώς η υγεία του σταδιακά βελτιωνόταν, ανακάλυψε πως οι γιατροί που τον είχαν εξετάσει είχαν όλοι πεθάνει!
Ο ίδιος στις αρκετές συνεντεύξεις που είχε δώσει, εκμυστηρευόταν πως το μυστικό της μακροζωίας του ήταν το κρασί, δικιάς του μάλιστα παραγωγής και τα ικαριώτικα προϊόντα. «Περίμενα να πεθάνω, αλλά απλώς δεν συνέβαινε. Τα βράδια περπατούσα ως την ταβέρνα όπου έπαιζα πόρτες και έπινα κρασί με φίλους μέχρι τα μεσάνυχτα», είχε πει.
O θάνατος του αιωνόβιου Ικαριώτη και αγαπημένου των διεθνών μέσων ενημέρωσης, Σταμάτη Μωραΐτη, ήρθε σε ηλικία 102 ετών. Η κηδεία του θα γίνει αύριο Τετάρτη...

Ένα γράμμα στον Χριστό από έναν δεκαεπτάχρονο

Ιησού Χριστέ...
είμαι ένα απλό παιδί, αν και έκλεισα τα 17 μου. Είναι η ηλικία της εφηβείας, αλλά δε θέλω και δε μπορώ να τη σκέφτομαι. Δυσκολεύομαι. Σου γράφω κάποιες σκέψεις. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα τις λάβεις. Δεν έχεις κάποια διεύθυνση. Δε ξέρω που βρίσκεσαι και στο κάτω - κάτω ποιος είσαι Εσύ. Ο κόσμος δε μου λέει σχεδόν τίποτα για Σένα. Δε Σε γνωρίζει και ούτε που θέλει να Σε γνωρίσει. Προσπάθησα να μάθω κάποια πράγματα για Σένα, αλλά δεν κατάφερα τίποτα.

Ούτε τουλάχιστον τ’ όνομά Σου δε προφέρουν οι άνθρωποι που βρίσκονται γύρω μου. Και τότε, Χριστέ, πώς να Σε βρω; Που βρίσκεσαι; Ποιος είσαι; Πώς να είμαι βέβαιος ότι υπάρχεις; Ότι με γνωρίζεις, ότι μ’ αγαπάς, ότι έχεις και για μένα μια σταγόνα αγάπης; Οι γύρω μου δε Σε βλέπουν, κοντά τους δε Σε αισθάνομαι. Πολλοί απ’ αυτούς που με περιτριγυρίζουν υποφέρον από εγωισμό, από υποκρισία, από μίσος. Δε μου λενε τίποτε για Σένα. Δε θέλουν να Σε βρουν, να Σε αισθανθούν, να Σε συναντήσουν.

Όταν τους ρωτάω κάτι για Σένα μου γελούν ειρωνικά και με κοιτάζουν με περιφρόνηση. Δεν έχουν χρόνο και για Σένα. Ίσως δεν πιστεύουν σε Σένα. Είναι απασχολημένοι με τα προβλήματά τους, τα τόσο μικρά, τα τόσο πρόσκαιρα, τα τόσο ποταπά.

Και με πονάει το ότι πάντοτε φαίνονται χαρούμενοι και ευτυχισμένοι. Το χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη τους. Φαίνονται να ζουν τη ζωή τους. Εγώ όμως δεν μπορώ να αισθανθώ έτσι. Ίσως δε ξέρεις πόσο συχνά με βαρύνει η λύπη, η αδυναμία, η μοναξιά…

Ίσως θα ήθελα να είμαι σαν αυτούς… Αλλά κάτι από τα βάθη της καρδιάς με σταματάει! Συχνά αισθάνομαι εγκαταλελειμμένος ανάμεσά τους. Αισθάνομαι σαν ένα νησί λύπης και πόνου στο μέσο ενός “ωκεανού ευτυχίας”. Γιατί αυτοί μπορούν να είναι ευτυχισμένοι κι εγώ όχι; Ποιος κάνει λάθος Χριστέ; Αυτοί ή εγώ; Αν υπάρχεις γιατί δεν έρχεσαι να μου δώσεις μια καθαρή και σίγουρη απάντηση;

Όσοι δεν έχουν ιδέα για Σένα, δεν ξέρουν τίποτε άλλο από το να διασκεδάζουν, να ζουν τη ζωή τους και τα νειάτα τους. Αλλά με εμένα τι θα γίνει; Σαν να έχω στη ψυχή μου ένα παιδάκι που κοιτάζει γύρω του τους ανθρώπους και του έρχεται να κλαίει… δεν καταλαβαίνω συχνά λόγους και συμπεριφορές…

Γιατί μόνο τα μάτια μου έχουν δάκρυα πόνου; Μόνο εγώ πρέπει να κλαίω; Μόνο εγώ δεν έχω το δικαίωμα να είμαι ευτυχισμένος. Μήπως Εσύ μ’ εμποδίζεις να είμαι σαν τους άλλους; Και γιατί το κάνεις αυτόΊ; σως δεν καταλαβαίνω τι περιμένεις από εμένα… Ίσως δε μπορώ να διακρίνω το θέλημά Σου…

Όλοι μου ζητούν, σχεδόν με υποχρεώνουν να είμαι σαν αυτούς … Αλλά Εσύ δε λες τίποτα. Απολύτως τίποτα … ούτε μια λέξη! Και πώς να ξέρω τι θέλεις από εμένα; Τρέφομαι με δάκρυα και πάλι με δάκρυα … Δε μπορώ να κλάψω μπροστά στους φίλους μου. Ξέρεις καλά ότι κοντά τους προσπαθώ να χαμογελώ και να φαίνομαι ευτυχισμένος. Ενώ αν κάποια μέρα δεν καταφέρω να υποκριθώ τον ευτυχισμένο και η λύπη μου πιέζει όλη μου την ύπαρξη κανείς δε με ρωτάει τι έχω. Άραγε δεν τους ενδιαφέρει; Μήπως δε βλέπουν και δεν καταλαβαίνουν;

Αγαπώ το Θεό, αλλά δεν ξέρω πώς να το αποδείξω … Αρχίζω να πιστεύω ότι τα πάντα είναι μάταια! Ποιος μπορεί να τα καταλάβει όλα αυτά; Σε ποιόν να παραπονεθώ;Παλεύω με τον εαυτό μου και προσεύχομαι σε Σένα. Κανείς δε με μαθαίνει πως και τι πρέπει να σου πω. Προσεύχομαι όπως μου έρθει. Έφτασα να κρύβομαι ακόμη κι από την οικογένειά μου. Οι γονείς μου χαίρονται όταν πηγαίνω στη ντισκοτέκ, αλλά δε χαίρονται όταν προσεύχομαι. Ποιος έχει δίκιο, Ιησού;

Και γονατίζω στα κλεφτά και ψάχνω λόγια. Ίσως πιο πολύ κλαίω. Τι θέλεις να σου πω; Πιστεύω ότι ξέρεις τα πάντα και δεν έχεις ανάγκη τα λόγια μου, αλλά ωστόσο αισθάνομαι ότι με ακούς. Και αν δεν αισθανόμουν ούτε από Εσένα έλεος και αγάπη, είμαι σίγουρος ότι θα τρελαινόμουν από τον πόνο και τη μοναξιά. Ίσως δεν προσεύχομαι καλά. Ίσως και να μην προσεύχομαι καθόλου. Αλλά προσπαθώ. Πρέπει! Επειδή δε μπορώ να είμαι σαν αυτούς που δεν προσεύχονται …

Για Σένα γνωρίζω ότι δεν μπορείς παρά να συγχωρείς και ν’ αγαπάς. Ακόμη ξέρω ότι στο πέρασμά Σου από τη γη το κάθε δευτερόλεπτό Σου ήταν ένας ωκεανός πόνου. Δε γέλασες ούτε μια φορά! Ίσως να χαμογέλασες λίγο… Ξέρω σίγουρα ότι έκλαψες· όχι για σένα αλλά για τους άλλους. Και ξέρω ότι δεν υποσχέθηκες σε κανέναν στη γη ευτυχία, εδώ και τώρα. Υποσχέθηκες όμως τα καλύτερα για την Βασιλεία των Ουρανών. Αλλά γιατί όλα αυτά; Τελικά δε μπορείς να δώσεις κάτι για τη θλιμμένη μου εφηβεία; Δεν αξίζω ένα χαμόγελο και μία ώρα ευτυχίας;

Πόσο θα ήθελα να μου απαντήσεις.

Δηλαδή να καταλάβω ότι ο κόσμος με υποχρεώνει να υποφέρω; Ίσως έτσι να είναι. Μου είναι εύκολο να Σου γράψω ότι ο κόσμος γύρω μου είναι εγωιστής, ψεύτης και διεστραμμένος. Εσύ τα ξέρεις καλύτερα από εμένα! Με πληγώνει η αδιαφορία τους. Με πληγώνει η κακία και η υποκρισία τους.

Σε ποιον να παραπονεθώ; Σ’ αυτούς που δεν κλαίνε πια; Ακόμη θέλω να σου πω ότι με πονάει η βρωμιά που βλέπω γύρω μου. Πόσην υπομονή να κάνω ακόμα και για πόσο ακόμη θα μπορέσω να διατηρήσω αυτή τη σταγόνα αξιοπρέπειας και αγνότητας ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν ξέρουν τίποτε άλλα απ’ το να μιλάνε και να σκέφτονται βρώμικα; Πώς να εξηγήσω σε Σένα τον Αναμάρτητο ότι σ’ αυτόν τον κόσμο τα πάντα συνοψίζονται στη διαφθορά; Δε βλέπεις άραγε τη γενική κατάπτωση που τείνει να με ρουφήξει σαν ένας τυφώνας; Όλοι θέλουν μόνο σεξ, ναρκωτικά, δυνατές συγκινήσεις

Δεν έμεινε σχεδόν τίποτα καθαρό σ’ αυτόν τον κόσμο. Σου γράφω ειλικρινά ότι προσπαθώ με όλη μου τη ψυχή να πιστέψω σε Σένα. Και αναρωτιέμαι αν θα τα καταφέρω… Ο κόσμος που δημιούργησες θα έπρεπε να είναι καλός. Έτσι τον θέλησες, έτσι τον αγάπησες. Αλλά τώρα τι καλό υπάρχει σ’ αυτόν; Μέχρι και το χορτάρι, η ομορφιά ενός λουλουδιού και το χαμόγελο ενός παιδιού «τσαλαπατούνται» ή και αγνοούνται. Και τότε τι και ποιος με βοηθάει να πιστέψω σε Σένα;

Έγινα στόχος ειρωνειών των γύρω μου. Εάν μιλούσα βρώμικα και ζούσα μια ζωή πρόστυχη κανείς δε θα γελούσε μαζί μου. Δε θα έβλεπαν κάτι το διαφορετικό, θα με θεωρούσαν δικό τους. Ωστόσο εγώ δε θέλω να φτάσω να γίνω αυτό που τώρα με αηδιάζει.

Εάν Εσύ, Ιησού, ζούσες για μια μέρα στην κοινωνία που εγώ ζω, τι θα έκανες; Αλλά ποιος μπορεί να μου πει; Όλοι χαίρονται γύρω μου, εγώ δεν τα καταφέρνω. Ώρες - ώρες απελπίζομαι Ιησού. Αξίζει να υποφέρω κι αν ο κόσμος έχει δίκιο όταν μου λέει ότι δεν υπάρχεις, ότι είσαι ένας μύθος; Μήπως δεν κάνω τίποτε άλλο από το να χάνω τις χαρές και τις ικανοποιήσεις της νιότης; Μήπως μετά το θάνατο δεν υπάρχει τίποτα; Μήπως δε θα είμαι ευτυχισμένος και στην άλλη ζωή;

Μήπως δε βλέπεις ότι πολλοί γύρω μου δεν πιστεύουν σε Σένα; Πολλοί ορκίζονται ότι είδαν εξωγήινους και ότι θα ήθελαν πολύ να υπάρχουν, αλλά Εσένα δε Σε δέχονται. Πιστεύουν σε χαμένους πολιτισμούς, αλλά για Σένα δε θέλουν ν’ ακούσουν. Θέλω ακόμη να ξέρεις ότι κάποιες φορές η μοναξιά μου γίνεται απόλυτη. Δε ξέρω σε ποιον να έχω εμπιστοσύνη. Ποιος είναι στ’ αλήθεια φίλος μου; Ζω 17 χρόνια σ’ αυτή τη γη και ακόμη δεν ξέρω σε ποιον να έχω εμπιστοσύνη. Συχνά προδόθηκα, συχνά πληγώθηκα. Από ποιον; Από εκείνους που το περίμενα λιγότερο, που περίμενα μια αληθινή στήριξη… Αν θα ήμουν σίγουρος ότι είσαι κοντά μου… Αν θα μπορούσα για λίγα λεπτά ν’ ακουμπήσω το κεφάλι μου στην αγκαλιά Σου και να αισθανθώ ότι Κάποιος με συγχώρησε και με αγάπησε πραγματικά.

Εσύ άραγε είχες φίλους; Δείξε μου, μάθε μου τι είναι φιλία! Κάποιος μου είπε ότι οι κορυφές των βουνών δεν έχουν πατηθεί τόσο όσο οι πλατείες. Όσο πιο ψηλά ανεβαίνεις, τόσο λίγοι σε συντροφεύουν στο δρόμο. Εγώ προσπαθώ να ανέβω προς Εσένα. Γι’ αυτό μένω όλο και πιο μόνος. Όλο και πιο απογοητευμένος. Μ’ εγκαταλείπουν σταδιακά όλοι όσοι είχα εμπιστοσύνη. Δε με καταλαβαίνουν, δε με πιστεύουν. Ίσως δε φταίνε αυτοί. Δεν μπορούν να μου δώσουν ότι ζητώ, επειδή δεν έχουν από πού. Δεν τους έμαθε κανείς τι είναι αφοσίωση, φιλία, ειλικρινής αγάπη, αυτοθυσία…Ίσως!

Οι άνθρωποι δε δίνονται πια ολοκληρωτικά. Μένει πάντοτε μια σκιά εγωισμού στον καθένα μας. Ίσως και φοβούνται να δοθούν ολοκληρωτικά θυσιάζοντας τον εαυτό τους. Ίσως και να μη μου έχουν εμπιστοσύνη. Ίσως και εγώ όμως ν’ απογοητευτώ τους άλλους. Αλλά ωστόσο έχω ανάγκη ένα στήριγμα σ’ αυτόν τον κόσμο, έναν ώμο ν’ ακουμπήσω το κεφάλι μου.

Έχω ανάγκη κάποιον που να σκέφτεται και να αισθάνεται σαν εμένα. Να έχω τουλάχιστον που και που τη βεβαιότητα ότι δεν περιπλανιέμαι μάταια σ’ έναν κόσμο ψεύτη και εγωιστή. Έχω την ανάγκη να λέω κάπου τον πόνο μου.

Θα ήθελα να τα λέω όλα αυτά σε Σένα. Αλλά μερικές φορές μου φαίνεται ότι είσαι πολύ μακριά! Γιατί άφησες μια τόσο μεγάλη απόσταση ανάμεσα σε εσένα και σε εμένα Ιησού; Γιατί κάποιες σπάνιες φορές αισθάνομαι ότι μ’ αγαπάς, ότι με συγχωρείς, ότι με βοηθάς σε κάθε στιγμή της ζωής μου, ενώ τις πιο πολλές φορές αισθάνομαι ότι ούτε δεν ξέρεις εάν υπάρχω. Μήπως επειδή αμαρτάνω και οι αμαρτίες μου Σε απομακρύνουν και σε λυπούν; Μήπως πιστεύεις ότι μου αρέσει να βυθίζομαι στη λάσπη, τη βρωμιά την οποία και εγώ σιχαίνομαι και θέλω ν’ απαλλαγώ απ’ αυτήν μια για πάντα;

Μισώ την αμαρτία, αλλά μου φαίνεται αδύνατον να μην κάνω λάθος. Όταν πέφτω, αισθάνομαι κατάθλιψη. Τότε καταλαβαίνω τι είναι κόλαση. Και υπόσχομαι να μην επαναλάβω το ίδιο λάθος. Αλλά είμαι ένα παιδί, Ιησού και είμαι αδύναμο. Είμαι μόνος σ’ έναν κόσμο βρώμικο και υποκριτή. Αλήθεια, δεν τα ξέρεις όλα αυτά; Και ωστόσο αμαρτάνω … Μερικές φορές μισώ τον εαυτό μου. Θα έδινα το παν να ξεκινώ κάθε φορά απ’ την αρχή. Αλλά ξέρω ότι δε γίνεται …

Τι είναι το καλό; Τι είναι το όμορφο; Ποιος θα με μάθει; Ποιος θα με μάθει; Ποιος θα μου δείξει; Με αφήνεις να διαλέξω μόνος. Ξέρω ότι σέβεσαι την ελευθερία μου… Αλλά δώσε μου ένα σημάδι ότι βρίσκομαι στον καλό δρόμο!

Σε παρακαλώ και κάτι ακόμη… Να μου πεις ποιος είμαι και ποιος ο σκοπός μου στη γη. Οι άλλοι με ειρωνεύονται όταν ακούν αυτή μου την επιθυμία. Εσύ μ’ έφερες σ’ αυτόν τον κόσμο; Και τι περιμένεις από εμένα;

Υπάρχει Ιησού ζωή μετά το θάνατο; Την απάντηση δε μπορώ να τη βρω στους γύρω μου. Αυτοί ζουν μόνο για το σήμερα. Για να ικανοποιούν τις ορέξεις και τις επιθυμίες τους. Δε σηκώνουν τα μάτια τους πέρα από τον ορίζοντα, πέρα από το αύριο. Είναι αλήθεια ότι κάνουν πλάνα για το μέλλον. Σε πλάνο όμως διανοητικό και υλικό. Μου φαίνεται ότι θεωρούν τους εαυτούς τους, αθάνατους, ποτέ δε θέτουν το θέμα του θανάτου. Ποιον να πιστέψω; Βοήθα με να πιστέψω …

Λέγονται τόσα πολλά για Σένα… Υπάρχουν γνώμες που αντιφάσκουν ολοφάνερα, Χριστέ! Όλο και πιο λίγες φωνές λένε ότι είσαι ο Υιός του Θεού ο ενανθρωπήσας για τη σωτηρία μας. Για να μη πω και ότι για το Σταυρό και την Ανάσταση μόνο στις εκκλησίες μιλάνε πια. Για πολλούς δεν Είσαι παρά ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους. Σε κατέβασαν στο επίπεδό τους, σ’ έκαναν κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή τους, μήπως και τους κρίνεις, μήπως και αποκτήσεις κανένα δικαίωμα να τους επιπλήξεις για κάτι. Αυτοί θέλουν να Είσαι ένας σαν κι αυτούς. Το ίδιο βρώμικος, το ίδιο άσχημος, το ίδιο εμπαθής.

Ενώ Εσύ, Χριστέ, δε λες τίποτα. Δε θέλεις κι Εσύ να υπερασπιστείς τον εαυτό Σου;

Διάβασα το «Μύθο του Μεγάλου Ιεροεξεταστή». Πόσο δίκιο είχε ο ιδιοφυής συγγραφέας! Εσύ δεν ξέρεις να υπερασπιστείς τον εαυτό Σου. Δεν το έκανες ούτε μπροστά στον Πιλάτο. Δεν το έκανες ούτε μπροστά στα εκατομμύρια των Πιλάτων και των Ιούδων των ημερών μας. Εσύ μόνο σωπαίνεις, αγαπάς και σε όσους εξομολογούνται τις αμαρτίες τους στον πνευματικό, σβήνεις τις αμαρτίες τους με το σπόγγο του ελέους Σου. Ίσως θα έπρεπε εγώ να σωπάσω και Εσύ να μιλάς … θα έπρεπε η βρωμιά και το κακό να εξαφανιστούν, ενώ ότι είναι καθαρό και όμορφο να έχει μια ευκαιρία στη ζωή και στο φως.

Θα ήθελα να Σου γράψω κι άλλα. Αλλά Εσύ τα ξέρεις όλα. Εσύ δεν έχεις ανάγκη τα λόγια μου, αλλά εμένα, την καρδιά μου. Εσύ δεν έγραψες τίποτα …ούτε μια λέξη. Εσύ μόνο αγάπησες. Θυσιάστηκες και θεράπευσες τις αδυναμίες μας και τα βάσανά μας.

Θεράπευσέ με και εμένα Ιησού

Δώσε μου δύναμη να υπάρχω.

Από το βιβλίο ”Invitatii la libertate” μοναχού Παυλίνου