29 Μαΐου 1453: ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ...

[απο τον lefobserver.blogspot.com]

29 ΜΑ'Ι'ΟΥ 1453


Ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς
Στίχοι:
Πυθαγόρας
Μουσική: Απόστολος Καλδάρας
Πρώτη εκτέλεση: Χαρούλα Αλεξίου
Έστειλα δυο πουλιά στην Κόκκινη Μηλιά
που λένε τα γραμμένα,
τo 'να σκοτώθηκε, τ' άλλο λαβώθηκε
δε γύρισε κανένα.
Για τον μαρμαρωμένο βασιλιά
ούτε φωνή, ούτε λαλιά,
τον τραγουδάει όμως στα παιδιά,
σαν παραμύθι η γιαγιά.
Έστειλα δυο πουλιά στην Κόκκινη Μηλιά
που λένε τα γραμμένα
το 'να σκοτώθηκε, τ' άλλο λαβώθηκε
δε γύρισε κανένα.
Έστειλα δυο πουλιά στην Κόκκινη Μηλιά
δυο πετροχελιδόνια,
μα κει εμμείνανε κι όνειρο γίνανε
και δακρυσμένα χρόνια.
Για τον μαρμαρωμένο βασιλιά
ούτε φωνή, ούτε λαλιά
τον τραγουδάει όμως στα παιδιά,
σαν παραμύθι η γιαγιά.
Blogged with the Flock Browser

Ελλάδα ΦΥΣΙΚΑ είναι μόνο η Αθήνα...

[απο το metropolisradio.gr]

Το σκάνδαλο στο σχολικό βόλεϊ Νο2!

05/28/2010 - 19:09

To σκάνδαλο στο σχολικό πρωτάθλημα βόλεϊ συνεχίζεται, καθώς από τη διεύθυνση φυσικής Αγωγής του υπουργείου Παιδείας έγινε γνωστό ότι η αποστολή των δυο σχολείων της Θεσσαλονίκης (Αριστοτέλειο, Ελληνικό) για το παγκόσμιο σχολικό πρωτάθλημα βόλεϊ «κόβεται» λόγω οικονομικής στενότητας!

Παρ΄ όλα αυτά, ο προϊστάμενος φυσικής αγωγής κ. Στέλιος Δασκαλάκης, που έκανε τη σχετική δήλωση στους υπευθύνους των δυο σχολείων, μάλλον «ξέχασε» ότι πριν από 2 μήνες (μέσα Μαρτίου) ήταν αρχηγός πολυπληθούς αποστολής που πλήρωσε ο ελληνικός λαός για το Παγκόσμιο σχολικό πρωτάθλημα επιτραπέζιας αντισφαίρισης που έγινε στην πόλη Μπρνο της Τσεχίας.

Άρα, λεφτά υπάρχουν, τα δίνουμε όμως επιλεκτικά σε όποια σχολεία θέλουμε και ανάλογα με την έδρα τους. Εάν είσαι στην Αθήνα, πηγαίνεις στο Παγκόσμιο με αρχηγός αποστολής τον ίδιο τον προϊστάμενο, εάν είσαι στη Θεσσαλονίκη, ΔΕΝ ΠΗΓΑΙΝΕΙΣ! Είσαι πολίτης Β΄ κατηγορίας.

Μαζί με 16 αθλητές δυο σχολείων της Αθήνας (!), του 1ου ΓΕΛ Πεύκης και του 1ου ΓΕΛ Ταύρου, 4 συνοδούς (Βατσακλής, Δουμένη, Ερινάκη, Κατσικαβέλης), δυο διαιτητές (Τζόβολος, Τσίπου) ο κ. δασκαλάκης πήγε στην Τσεχία. Τότε, υπήρχαν χρήματα για την ελληνική αποστολή επειδή υπήρχαν ομάδες από την Αθήνα και τώρα δεν υπάρχουν επειδή τα σχολεία είναι από τη Θεσσαλονίκη;

Πρέπει να επιληφθούν ΑΜΕΣΑ του θέματος οι υπουργοί και βουλευτές που εκλέγονται στη Θεσσαλονίκη, γιατί το θέμα δεν είναι μόνο οικονομικό. Είναι πάνω από όλα ΗΘΙΚΟ και η υφυπουργός Παιδείας κυρία Χριστοφιλοπούλου, πρέπει να δώσει τη λύση.

Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα και τα παιδιά της Βόρειας Ελλάδας δεν είναι αποπαίδια κύριοι του υπουργείου Παιδείας.

Θα επανέλθουμε σύντομα και με άλλες αποκαλύψεις, εάν δεν λυθεί το θέμα και δεν δηλωθούν τα σχολεία της Θεσσαλονίκης για να εκπροσωπήσουν την Ελλάδα στο παγκόσμιο σχολικό πρωτάθλημα βόλεϊ, που θα γίνει στην Κίνα από 26 Ιουνίου έως 3 Ιουλίου.

Blogged with the Flock Browser

Το Τρίγωνο της Ζωής...ή Πώς να σωθούμε σε περίπτωση σεισμού...

Χωρίς ομιλία ή διάβασμα, απλά κοιτώντας αυτές τις φωτογραφίες,
μπορείτε να μάθετε περισσότερα από το να ακούσετε χίλιες λέξεις
γύρω από το πώς να προστατέψετε τον εαυτό σας.
Πραγματική Επίδειξη του "Τριγώνου της Ζωής"
Αν είστε μέσα σε αυτοκίνητο, βγείτε έξω και καθίστε ή ξαπλώστε δίπλα του.
Αν κάτι πέσει πάνω στο αυτοκίνητο, αυτό αφήνει έναν άδειο χώρο πλευρικά.
Δείτε κάτω.





19 Μαΐου: ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ...



Θυμάται όσα συνέβησαν σαν σήμερα πριν από 91 χρόνια

ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΜΑΡΙΑ ΑΝΤΩΝΙΑΔΟΥ

Για ορισμένους μοιάζει με παραμύθι. Σε άλλους φαντάζει ως ένα απόμακρο τραγικό γεγονός που συνέβη κάπου, κάπως, κάποτε. Κάποιοι δεν γνωρίζουν. Για μερικές χιλιάδες αποτελεί ημέρα μνήμης: 353.000 Ελληνες, άνδρες και γυναίκες, παιδιά, έφηβοι, νέοι και γέροι, πεταμένοι κάπου στις πλαγιές, στα χωράφια, στις ρεματιές, χωρίς ποτέ κανένας να μπορέσει να θάψει τα κορμιά τους. Τα Τάγματα Εργασίας, αφού τους εξόντωσαν, τους πέταξαν… Ελάχιστοι οι εναπομείναντες και ακόμη λιγότεροι εκείνοι που ως σήμερα ζουν, θυμούνται και εξιστορούν στα παιδιά, στα εγγόνια, στα δισέγγονα και στα τρισέγγονά τους όσα έζησαν… Την τραγωδία, τη λαίλαπα του πολέμου και του φανατισμού.

Ο 98χρονος κ. Σταύρος Κοντογιαννίδης στην πορεία της ζωής του μίλησε στα παιδιά του, την Αριάδνη, την Παρθένα, την Αννα, τον Επαμεινώνδα και τον Θεόδωρο, αφηγήθηκε στα δέκα εγγόνια του και στα ισάριθμα δισέγγονά του και θα ήθελε, αν προλάβει, να μιλήσει και σε τρισέγγονό του για την αλησμόνητη πατρίδα. Για τον πατέρα του Θεόδωρο Κοντογιαννίδη, ο οποίος εξοντώθηκε, για τη θεία του Ελένη που αρνιόταν να αποκαλύψει πού κρυβόταν ο άνδρας της ο Αναστάσης… Για τους τούρκους συγχωριανούς τους που τους ειδοποίησαν ότι ερχόταν μεγάλο κακό και τους βοήθησαν να διαφύγουν.

Σταύρος Κοντογιαννίδης, τόπος γεννήσεως Ζιμόνα Χαρίενας, Αργυρούπολη Τραπεζούντας. Ονομα πατρός, Θεόδωρος, επάγγελμα συνταξιούχος, πρώην πεταλωτής, γεωργός, μαραγκός.

Εζησε στον Πολύμυλο Κοζάνης τα περισσότερα χρόνια της ζωής του και τώρα ζει στη Θέρμη Θεσσαλονίκης. Ανθρωπος απλός, του μόχθου. Τα χέρια του ακόμη ροζιασμένα από την πολλή δουλειά, και ας πέρασαν πάνω από 20 χρόνια από τότε που πήρε σύνταξη. Η προσφυγιά δεν του επέτρεψε να πάει σχολείο. Τα ποντιακά μπλέκονται με τη νεοελληνική γλώσσα, τα συναισθήματα έντονα. Δεν ξεχνάει όσα χρόνια και αν πέρασαν.

Αφηγείται σήμερα στο «Βήμα» όσα έζησε και ας τον πληγώνουν. Θέλει, λέει, να θυμούνται όλοι, να μη μισούν αλλά και να μην ξεχνούν…

«Ημουν οχτώ χρονών.Μια μέρα, στο χωριό, οι τούρκοι συγχωριανοί και γείτονες, μας ειδοποίησαν ότι έπρεπε να φύγουμε. Θα έρχονταν οι Τσέτες… Φωνές, κλάματα, μοιρολόγια. Βγήκαμε στους δρόμους. Από τη βιασύνη δεν προλάβαμε να πάρουμε τίποτε μαζί παρά μόνο τις εικόνες… και την ψυχή μας. Δεν καταλάβαινα και πολλά. Δεν καταλάβαινα γιατί η μάνα μου κοιτούσε το διώροφο αρχοντικό σπίτι μας και έκλαιγε κρατώντας μας σφιχτά στην αγκαλιά της.Οι μεγαλύτεροι κρατούσαν στα χέρια τους λίγα ρούχα και ψωμί. Αλλοι έτρεξαν στην όμορφη εκκλησιά μας, τον Αϊ-Γιώργη, πήραν εικόνες, το Ευαγγέλιο και τον σταυρό. Μάνες χάνανε τα παιδιά τους, αδέλφια χωρίστηκαν. Φωνές, κλάματα, κατάρες από τη μια και από απέναντι διαταγές και πυροβολισμοί. Ολοι προσευχόμασταν στον Θεό που δεν μπορούσε να μας βοηθήσει».

Εχασε τρία από τα αδέλφια του και απόμεινε μόνος, με τον μικρό του αδελφό Αχιλλέα, μωρό στην αγκαλιά της μάνας του, ο οποίος θήλαζε και είχε να φάει.

Ο 98χρονος κ. Σταύρος Κοντογιαννίδης αφηγείται για την αλησμόνητη πατρίδα και όσα έζησε και τον πληγώνουν
«Απομακρυνόμασταν από τα χωριά μας, περπατούσαμε ημέρες, εβδομάδες και όταν συναντούσαμε χωριά ακούγαμε τους Τούρκους να τραγουδούν το “Γιασά Κεμάλ, γιασά” (“Ζήτω Κεμάλ, ζήτω”)κρυβόμασταν. Οι μανάδες κλείνανε τα στόματα των παιδιών τους για να μην ακούσουν τα κλάματα οι Τσέτες. Αρκετοί ηλικιωμένοι δεν μπορούσαν να περπατήσουν, έπεφταν και δεν σηκώνονταν ποτέ. Πέθαιναν κι έμεναν εκεί άταφοι». Και όμως: «Ζούσαμε στο χωριό αρμονικά με τους Τούρκους. Είχαν πάει εκεί οι προγονοί μου αρκετά χρόνια πριν, κυνηγημένοι από τους Τούρκους στην Τραπεζούντα. Τον πατέρα μου τον σκότωσαν. Στα παιδικά μου χρόνια άκουγα μόνο μοιρολόγια από τις γυναίκες που θρηνούσαν τους άνδρες τους. Μετά τον πατέρα μου σκότωσαν τη γυναίκα του θείου μου Αναστάση, την Ελένη, επειδή αρνιόταν να αποκαλύψει πού κρυβόταν ο άνδρας της». Θυμάται σαν σήμερα τα «Αμελέ Ταμπουρού», τα λεγόμενα Τάγματα Εργασίας, που προκάλεσαν το κακό.

Από την Τραπεζούντα με πλοίο ήλθαν στην Ελλάδα. «Λεγόταν “Κιτσεμάλ”. Οταν είδαμε το πλοίο συνειδητοποιήσαμε ότι θα φεύγαμε από την πατρίδα μας.Αφήσαμε πίσω προγόνους,τάφους,σπίτια,μαγαζιά,τον φούρνο μας που ήταν ο καλύτερος της περιοχής μας,τα ζώα μας, τα χωράφια μας που ήταν σπαρμένα και ποτίστηκαν με τον ιδρώτα και το αίμα μας». Το «Κιτσεμάλ» ήταν γεμάτο πρόσφυγες, στοιβαγμένους σαν σαρδέλες. «Μας αποβίβασε στην Κωνσταντινούπολη για να πάρουμε ένα άλλο σαράβαλο πλοίο που νομίζαμε ότι θα βουλιάξει και θα πνιγούμε. Μερικοί πέθαιναν, οι παπάδες τούς έψελναν και οι άνδρες τούς πετούσαν στη θάλασσα. Κρατούσα σφιχτά το χέρι της μάνας μου, μη χαθούμε έως ότου πατήσουμε ελληνικό χώμα. Πεινασμένοι, άρρωστοι, ταλαιπωρημένοι, κατεβήκαμε στην Πρέβεζα. Γυρίσαμε στον Πειραιά και από εκεί στη Θεσσαλονίκη. Πήγαμε στην Τούμπα, μετά στην Αριδαία και τέλος με ποδαρόδρομο φτάσαμε κι εγκατασταθήκαμε στον Πολύμυλο Κοζάνης, μόνο τρεις από την επταμελή οικογένεια» .

19 ΜΑΪΟΥ, ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ

Μετά το 1916 και τη Γενοκτονία των Αρμενίων, το 1919 Ελληνες και Αρμένιοι στον Πόντο συζητούν τη δημιουργία αυτόνομου ελληνοαρμενικού κράτους. Στις 19 Μαΐου 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει η πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας. Ως το 1922 οι Ελληνοπόντιοι που έχασαν τη ζωή τους ξεπέρασαν τους 200.000- άλλοι ιστορικοί ανεβάζουν τον αριθμό τους στους 350.000. Οσοι επέζησαν, κατέφυγαν σε Ρωσία και Ελλάδα (περίπου 400.000). Στις 24 Φεβρουαρίου του 1994 η Βουλή των Ελλήνων κήρυξε ομόφωνα τη 19η Μαΐου Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.

http://www.tovima.gr

Το χρήμα σαν χρέος...

[από το metablogging.gr ]
================

Η ποντικοπαγίδα...

Ένα ποντικάκι κάποτε, παρατηρούσε από την τρυπούλα του τον αγρότη και τη γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο. Τι λιχουδιά άραγε έκρυβε εκείνο το πακέτο; Αναρωτήθηκε.

Όταν οι δύο αγρότες άνοιξαν το πακέτο, δεν φαντάζεστε πόσο μεγάλο ήταν το σοκ που έπαθε, όταν διαπίστωσε πως επρόκειτο για μια ποντικοπαγίδα!

Τρέχει γρήγορα λοιπόν στον αχυρώνα για να ανακοινώσει το φοβερό νέο!:

-Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι! Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι!
Η κότα κακάρισε, έξυσε την πλάτη της και σηκώνοντας το λαιμό της είπε:

"Κύρ Ποντικέ μου, καταλαβαίνω πως αυτό αποτελεί πρόβλημα για σας. Αλλά δεν βλέπω να έχει καμιά επίπτωση σε μένα! Δε με ενοχλεί καθόλου εμένα η  ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"

Το ποντικάκι γύρισε τότε στο γουρούνι και του φώναξε:

"Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"

Το γουρούνι έδειξε συμπόνια αλλά απάντησε:

"Λυπάμαι πολύ κυρ ποντικέ μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να προσευχηθώ. Να είσαι σίγουρος ότι θα το κάνω. Θα προσευχηθώ."

Τότε το ποντίκι στράφηκε προς το βόδι και του φώναξε κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου:

"Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"

Και το βόδι απάντησε:

"Κοιτάξτε, κύριε ποντικέ μου, πολύ λυπάμαι για τον κίνδυνο που διατρέχεις, αλλά εμένα η ποντικοπαγίδα το μόνο που μπορεί να μου  κάνει, είναι ένα τσιμπηματάκι στο δέρμα μου!

Έτσι, ο καλός μας ποντικούλης, έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι, περίλυπος και απογοητευμένος γιατί θα έπρεπε ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της ποντικοπαγίδας! 

Την επόμενη νύχτα, ένας παράξενος θόρυβος, κάτι σαν το θόρυβο που κάνει η ποντικοπαγίδα όταν κλείνει, ξύπνησε τη γυναίκα του αγρότη που έτρεξε να δει τι συνέβη. Μέσα στη νύχτα όμως, δεν πρόσεξε πως στην παγίδα πιάστηκε από την ουρά ένα φίδι .... 

Φοβισμένο το φίδι δάγκωσε τη γυναίκα.

Ο άντρας της έτρεξε γρήγορα και την πήγε στο νοσοκομείο.

Αλλοίμονο όμως, την έφερε στο σπίτι με πολύ υψηλό πυρετό.

Ο γιατρός τον συμβούλεψε να της κάνει ζεστές σουπίτσες..

Έτσι ο αγρότης *έσφαξε την κότα* για να κάνει μια καλή κοτόσουπα!

Η γυναίκα όμως πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και όλοι οι γείτονες ερχόταν στη φάρμα να βοηθήσουν.

Ο καθένας με τη σειρά του καθόταν στο προσκεφάλι της γυναίκας από ένα 8ωρο.

Για να τους ταΐσει όλους αυτούς ο αγρότης αναγκάστηκε να *σφάξει το γουρούνι*.

Τελικά όμως η γυναίκα δε τη γλύτωσε! Πέθανε!

Στη κηδεία της ήρθε πάρα πολύς κόσμος, γιατί ήταν καλή γυναίκα και την αγαπούσαν όλοι.

Για να φιλοξενήσει όλον αυτόν τον κόσμο ο αγρότης αναγκάστηκε να *σφάξει το βόδι* 
Ο κυρ Ποντικός μας, έβλεπε όλο αυτό το πήγαιν'έλα από την τρυπούλα του με πάρα πολύ μεγάλη θλίψη.......



ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ :

Χάσαμε την ανθρωπιά μας. και ενισχύσαμε τον ατομισμό μας..!

όταν κάποιος δίπλα μας κινδυνεύει, βρισκόμαστε όλοι σε κίνδυνο!

είμαστε όλοι συνεπιβάτες σ'αυτό το πλοίο που λέγεται ζωή!

ο καθένας μας αποτελεί τον κρίκο της ίδιας αλυσίδας!

είμαστε σαν τις ίνες ενός υφάσματος.

Και αν ένα μέρος του υφάσματος χαλάσει, το ύφασμα είναι άχρηστο....



ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ.

Εμείς είμαστε τα ποντικάκια..

Εμείς όμως είμαστε και οι κότες..

Εμείς και τα γουρούνια.

Εμείς και τα βόδια.

ΓΙΑΥΤΟ ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΟΥΜΕ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΠΩΣ.

Είναι αδύνατον να γελάμε, αν δεν γελάει ολόκληρη η γειτονιά.

Ο «πέμπτος καβαλάρης»

[ ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ ] Ο «πέμπτος καβαλάρης»
Του Ευγένιου Τριβιζά
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 18 Μαρτίου 2010

O χαρακτηρισμός των Ελλήνων ως απατεώνων, προδοτών και άλλων τινών δεν είναι παρά μία ακόμα περίπτωση του κοινωνιολογικού φαινομένου της επικλήσεως αρνητικών εθνικών στερεοτύπων σε περιπτώσεις κρίσεων. Αντί να κρίνονται και να κατακρίνονται αποφάσεις ή ενέργειες συγκεκριμένων ατόμων, στιγματίζεται συλλήβδην έναs ολόκληρoς λαός. Το πιο επικίνδυνο στερεότυπο είναι η αμφισβήτηση της ανθρώπινης φύσης φυλών και εθνών.

Το αρκτικόλεξο «ΡΙGS», το οποίο χρησιμοποιούν Δυτικοευρωπαίοι και Αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές, ως συνοπτικό τρόπο αναφοράς στους λαούς της Νότιας Ευρώπης και τις οικονομίες τους, δεν είναι μόνο μια κακόγουστη προσβολή. Είναι μια σύγχρονη εκδοχή του ιστορικού φαινομένου της αμφισβήτησης της ανθρώπινης φύσης του συνανθρώπου, της διαδικασίας κατά την οποία μέλη μιας εθνικής ομάδας υποβιβάζουν τα μέλη μιας άλλης στο επίπεδο των ζώων, μεταδίδοντας έμμεσα το μήνυμα ότι είναι άξια να τύχουν παρόμοια με αυτά μεταχείρισης.

Αν και ορισμένα έντυπα, όπως οι «Financial Τimes», και τράπεζες, όπως η Βarclays, κατόπιν καταγγελιών, όπως εκείνη του Πορτογάλου υπουργού Οικονομικών, απαγόρευσαν τη χρήση του, ο όρος κινδυνεύει να καθιερωθεί. Όσοι εξακολουθούν να τον χρησιμοποιούν δεν αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα μιας τέτοιας πρακτικής. Λησμονούν ότι παρόμοιες μειωτικές εκφράσεις είχαν χρησιμοποιηθεί συστηματικά κατά το παρελθόν για να απευαισθητοποιήσουν την κοινή γνώμη, να αναστείλουν τυχόν ενδοιασμούς, να απενεργοποιήσουν τη συναισθηματική ταύτιση και να διευκολύνουν διωγμούς, σφαγές, ακόμα και γενοκτονίες.

Της γενοκτονίας της Ρουάντας για παράδειγμα είχε προηγηθεί μια κυβερνητικά συντονισμένη εκστρατεία λεκτικής «αποκτήνωσης» των θυμάτων και κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Πόλεμου η ιαπωνική προπαγάνδα είχε χρησιμοποιήσει την ίδια μέθοδο εναντίον των Αμερικανών. Η πιο ακραία, βέβαια περίπτωση, ήταν εκείνη του Τρίτου Ράιχ. Ένα από τα σκευάσματα που χρησιμοποιήθηκαν για τη γενοκτονία των Εβραίων στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, ήταν το παρασιτοκτόνο Ζyclon Β. Πολύ πριν, όμως, οι κρατούμενοι εξοντωθούν με παρασιτοκτόνα, είχε προηγηθεί η απομείωση της ανθρώπινης φύσης τους από τον ναζιστικό μηχανισμό προπαγάνδας.

Εκφράσεις όπως «αρουραίοι», «μολυσματικά ζωύφια» είχαν χρησιμοποιηθεί συστηματικά για τον χαρακτηρισμό τους. Και φυσικά όταν εκλαμβάνεις τους αντιπάλους σου όχι ως ανθρώπους αλλά ως κτήνη ή παράσιτα, δεν έχεις και πολλούς ενδοιασμούς για να τους εξοντώσεις προκειμένου να ανακυκλώσεις τις τρίχες ή το λίπος τους. Η λεκτική «αποκτηνωτική» βία αποτελεί συχνά τον προθάλαμο πραγματικής και όχι μόνο στη διεθνή σκηνή.

Σε έρευνά μου για τα εγκλήματα του όχλου είχα κάνει διάκριση μεταξύ δύο κατηγοριών υβριστικών εκφράσεων, εκείνων οι οποίοι αρνούνται τον ανδρισμό του αντιπάλου και εκείνων οι οποίοι αρνούνται την ανθρώπινη φύση του και είχα διαπιστώσει ότι η πρώτη ανοίγει τον δρόμο σε ριτουαλιστική και η δεύτερη σε πραγματική βία(1) . Οι τραγικές συνέπειες της λεκτικής «αποκτήνωσης» είναι ο λόγος για τον οποίο οι ανθρωπολόγοι Μontagu και Μatson θεωρούν ότι οι διαδικασίες άρνησης της ανθρώπινης υπόστασης συνανθρώπων είναι «ο πέμπτος καβαλάρης της Αποκαλύψεως» . Θα ήταν υπερβολικό, βέβαια, να ισχυριστεί κανείς ότι οι χρήστες του όρου «ΡΙGS» προετοιμάζουν το έδαφος για την οικονομική κατακρεούργηση των άσωτων «γουρουνιών» του Νότου.

Είναι όμως απορίας άξιο το ότι πολιτισμένοι άνθρωποι φτάνουν στο σημείο να διαδίδουν μειωτικές εκφράσεις που τόσα δεινά έχουν προκαλέσει κατά το παρελθόν. Όταν δεν αντιμετωπίζουμε τους άλλους ως άτομα, αλλά ως εκπροσώπους στερεοτύπων, όταν μία εθνότητα θεωρείται ότι ενσαρκώνει το έντιμο και το ηθικό και ο αντίπαλος το δόλιο και το ανήθικο, τότε ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για κάθε λογής βαρβαρότητα. Ούτε οι Νότιοι είναι «γουρούνια», ούτε οι Έλληνες είναι εκ γενετής απατεώνες, ούτε οι Γερμανοί επιρρεπείς σε γενοκτονίες.

Το καλό και το κακό ενυπάρχει στον καθένα και το δεύτερο μπορεί εύκολα να πυροδοτηθεί από λεκτικές κοινωνικές διαδράσεις. Ας ελπίσουμε ότι ο «πέμπτος καβαλάρης της Αποκαλύψεως», προτού συνεχίσει τη νέα του επέλαση, θα σκοντάψει στους βράχους της λογικής και της κοινής μας ανθρωπιάς.


Ο Ευγένιος Τριβιζάς είναι συγγραφέας-καθηγητής

Το μέλλον ανήκει στη Κίνα;

[σχόλιο στο antinews: http://www.antinews.gr/?p=46928 ]
=================================
koreatis

22/05/2010 at 03:59

Οι χωρες αποτελουνται απο εδαφη και φυσικο πλουτο που τους δινει προοπτικη. Αλλα οι χωρες κατοικουνται και απο λαους που χρησιμοποιουν αυτοι τη προοπτικη, με τον ενα ή τον αλλο τροπο, τους δινουν δυναμη και τις πανε μπροστα.
Η κινα προτου θελησει να κανει τα επομενα βηματα της, πρεπει πρωτα να εμφυσησει στο κοσμο της το συναισθημα του εθνους. Ο μεσος κινεζος (και τα λεω αυτα επειδη εζησα 3 χρονια εκει) δεν εχει καμια συμπαθεια για το συστημα που τον περιβαλλει και τον διαφεντευει.
Προς στιγμην απλα απολαμβανει την ευφορια της αναπτυξης, που στην τελικη δεν στηριζεται σε καινοτομες δραστηριοτητες αλλα σε αναπαραγωγη (φτηνη και ευτελη στις περισσοτερες περιπτωσεις) κλεμμενων ιδεων.
Η κινα απλα ειναι ενα τεραστιο σκλαβοπαζαρο, που παραγει φτηνα προιοντα και που χρησιμοποιειται απο τους δυτικους (δυτικα κεφαλαια ειναι τα περισσοτερα που ξεκινησαν την αναπτυξη της) για να μεγιστοποιησουν το μεταπρατικο κερδος τους. Ο μεσος κινεζος απλα τρωει τα ψιχουλα, που ομως ειναι καλυτερα απο το τιποτα του παρελθοντος (οπως λενε οι ιδιοι δηλαδη). Επισης η κινα εχει να λυσει (δια των οπλων αυτη τη στιγμη) τεραστιες εθνοτικες διαφορες. Δεν ειναι μονο οι οιγουροι και το θιβετ. Ειναι δεκαδες διαφορετικες ρατσες.
Παραδειγμα της εθνοτικης αποξενωσης που νοιωθουν μεταξυ τους, ειναι οτι ακομα και καθε πολη εχει τη δικη της διαλεκτο, εντελως διαφορετικη των αλλων. Τοσο διαφορετικη που μοιαζει διαφορετικη γλωσσα. Και μεταξυ τους δεν καταλαβαινονται. Ο μαο, σκεφτηκε τα μανδαρινικα για να υπαρχει μια κοινη γλωσσα. Αυτοι ομως μιλουν ακομα, κυριως τα δικα τους.
Απο την αλλη η ανισσοροπη αναπτυξη των διαφορων επαρχιων, πλουσιες στα παραλια και φτωχες στην ενδοχωρα, εχει δημιουργησει ηδη αποσχιστικες σκεψεις. Ηδη πλουσιες επαρχιες οπως της Σαγκαης, του Νταλιαν, της Γκουαντζου, κλπ εχουν βλεψεις για ανεξαρτητοποιηση τυπου Χονγκ Κονγκ ή Μακαο.
Οι ταξικες διαφορες απο την αλλη ειναι τεραστιες. Μια χουφτα νεοπλουτοι και πολυ φτωχια απο την αλλη. Ο μεσος εργατης (ειδικευμενος) παιρνει το πολυ 2000ευρω το χρονο τα οποια ομως ειναι αρκετα για να επιβιωσει και απο την αλλη στα χωρια οι 7αρες bmw που ειδα και οι ML mercedes, μεχρι και ferrari…που?…στο χωριο. Στην ελλαδα εχετε δει αντιπροσωπεια Aston Martin??? Για πηγαινετε μια βολτα στη Σαγκαη στην Nanjing-Lou και τα λεμε. Αυτα ειναι ομως για πολυ λιγους σε συγκριση με το συνολο. Και ειναι χαρακτηριστικο να δει κανεις πως φερονται αυτοι οι νεοπλουτοι στους εργατες, με τους οποιους ηταν ιδιοι μεχρι χθες. Σα σκουπιδια. Κυριολεκτικα.
Απο την αλλη οι καταστασεις ειναι χαοτικες εκει. Καμια δημοσια διοικηση δεν ειναι ικανη να κοντρολαρει αυτο το χαος. Η κεντρικη εξουσια δεν μπορει να γνωριζει ουτε καν με ακριβεια που βρισκεται ο καθενας και τι κανει. Γιαυτο το λογο, δεν υπαρχει η εννοια του συμβολαιου π.χ. κινητα, σπιτια, φως, νερο, ιντερνετ, κλπ.
Εκει προπληρωνονται ολα σαν καρτο-κινητα, γιατι αν φυγει ο κινεζος προς το αγνωστο (εντος κινας) αντε μετα να τον βρουνε. Χαος. Αυτη τη στιγμη ο μεσος κινεζος λειτουργει με το γνωμικο “ο σωσων εαυτον σωθειτο”, ενδιαφερεται μονο για τη τσεπη του και για τιποτε αλλο. Να μαζεψει, να μαζεψει, να σωθει. Ειναι απιστευτη (πρεπει να το δει κανεις για να το πιστεψει) η αγαπη τους για το χρημα και η πληρης αδιαφορια τους για οτιδηποτε αλλο. Γιαυτο και ειναι η μητροπολη της διαφθορας.
Με το αντιστοιχο τιμημα κανεις by-pass τα παντα. Απο την αλλη για να κανεις σοβαρη δουλεια, πρεπει να λαδωσεις οποιον βρισκεις στο δρομο σου. Κυριοι, αυτοι οι φουκαραδες το μονο που τους νοιαζει ειναι να κανουν την καβαντζα τους για να επιβιωσουν σε ενα κρατος το οποιο δεν ενδιαφερεται καθολου γιαυτους-και το βλεπουν και ανταποδιδουν την αδιαφορια- και ποσως ενδιαφερονται για εθνικες μεγαλεπιβολες στρατηγικες που παρουσιαζει στη δυση η κεντρικη τους εξουσια.
Εν κατακλειδι μια χωρα πρεπει να εχει ενα λαο, ενα εθνος με κοινα οραματα και ομοψυχια για να κανει ολα αυτα που λεγονται οτι θα κανει η κινα. Η κινα ομως δεν τα εχει και κατα τη γνωμη μου δεν προκειται να τα αποκτησει ποτε. Αυτο που κραταει την κινα ενωμενη και στο σημειο που βρισκεται τωρα, ειναι η τρομοκρατια της κεντρικης εξουσιας και η δυναμη των οπλων. Και αυτη με δυκολια. Αν παψει αυτο, να περιμενετε διαλυση και οχι περαιτερω επεκταση.
Αξιζει να πατε ομως…οχι στις μεγαλουπολεις…στα χωρια για να δειτε τι εχει κανει ο παροπιδισμος και ο σκοταδισμος ενος ολοκληρωτικου καθεστωτος τοσα χρονια. Ειναι απιστευτο πως εχουν μεινει τοσο πισω αυτοι οι ανθρωποι.

Συνέχεια περί πετρελαίου...

[απο εφημερίδα "Μακεδονία" http://www.makthes.gr/news/opinions/55777/ ]

Το πετρέλαιο του Αιγαίου μπορεί να μας αποφέρει έσοδα 186 εκατ. δολαρίων ετησίως

Στην κατηγορία: Άρθρα - Απόψεις

Ημερομηνία: 22/05/2010

Γράφει ο Αντώνης Φώσκολος,
ομότιμος καθηγητής στο Πολυτεχνείου Κρήτης, επιστημονικός ερευνητής της καναδικής κυβέρνησης στο Ινστιτούτο Ιζηµατογενούς Γεωλογίας και Πετρελαίου


Το Αιγαίο δεν είναι και δεν μπορεί να είναι μία λίμνη πετρελαίου, διότι η Ελλάδα είναι μια σεισμογενής χώρα με πολλά ρήγματα.

Ο τεκτονισμός και η ηφαιστειότητα απαγορεύουν την ύπαρξη μεγάλων κοιτασμάτων πετρελαίου με την έννοια μιας μεγάλης πετρελαϊκής λεκάνης, τύπου κοιτάσματος Ghawar της Σαουδικής Αραβίας, μήκους 150 χιλιομέτρων και πλάτους 15 χιλιομέτρων που παράγει 5 εκατ. βαρέλια ημερησίως. Έχουμε όμως μικρότερες λεκάνες ή, όπως λέμε, μικρότερους ταμιευτήρες πετρελαίου και φυσικού αερίου.

Από τα βεβαιωμένα αποθέματα ένα ποσοστό, περίπου το 40%, είναι εκμεταλλεύσιμο, ενώ το υπόλοιπο μένει στον ταμιευτήρα, όμως με τις νέες τεχνικές μπορούμε να αυξήσουμε την αποληψιμότητα στο 55%-60%. Ούτε οι ποσότητες ούτε το οικονομικό όφελος είναι ευκαταφρόνητο. Και αν συνεκτιμηθεί και η διπλάσια ποσότητα παραγωγής από τον Πρίνο -χωρίς τις μελλοντικές βελτιώσεις που μπορούν άνετα να διπλασιάσουν την παραγωγή του- η Ελλάδα θα έχει μια ετήσια παραγωγή άνω των 2,19 εκατομυρίων βαρελιών (6.000 βαρ./ημέρα x 365 ημερ.) και οικονομικό όφελος προς το παρόν 186 εκατ. δολαρίων ετησίως (τιμή 85 δολάρια/βαρέλι).

Αν προχωρούσαμε στην έρευνα και τη συνεπακόλουθη εκμετάλλευση των πιθανών και βεβαιωμένων κοιτασμάτων στην Ελλάδα, τότε θα απασχολούσαμε στον πρωτογενή τομέα τουλάχιστον 1.500 άτομα προσωπικό για 30 χρόνια -κατ’ αναλογία με τον Πρίνο.
Επιπλέον με μία ημερήσια παραγωγή της τάξης των 75.000 χιλιάδων βαρελιών θα εξοικονομούσαμε το 20% των αναγκών της χώρας σε αργό πετρέλαιο. Τα ημερήσια κέρδη σε συνάλλαγμα ανέρχονται σε περίπου 6 εκατομμύρια ευρώ και σε ετήσια βάση 2,19 δισεκατομμύρια ευρώ, με βάση μια τιμή του αργού πετρελαίου τα 80 ευρώ/βαρέλι. Για τα 30 χρόνια εκμετάλλευσης τα ακαθάριστα έξοδα θα ήταν 66 δισεκατομμύρια δολάρια, ήτοι, 49 δισεκατομμύρια ευρώ.

Πώς θα διπλασιαστεί η παραγωγή πετρελαίου στη Θάσο

Τα βεβαιωμένα και εκμεταλλεύσιμα αποθέματα είναι αυτά του Πρίνου, Βορείου Πρίνου, της Περιοχής Έψιλον και το κοίτασμα South Kavala, που είχε φυσικό αέριο. Αυτή την στιγμή η Kavala Oil παράγει 4.000 βαρέλια ημερησίως από τα κοιτάσματα του Πρίνου και την περιοχή Έψιλον. Η παραγωγή αυτή μπορεί να διπλασιαστεί αν στην περιοχή της Δράμας η ΔΕΗ βάλλει σε λειτουργία ένα εργοστάσιο ηλεκτροπαραγωγής με λιγνίτη. Οι εκπομπές του CO2 που θα βγαίνουν από τον σταθμό ηλεκτροπαραγωγής μπορούν να διοχετευτούν, εννοείται μετά από καθαρισμό, στο κοίτασμα του Πρίνου η παραγωγή του οποίου, τουλάχιστον, θα διπλασιαστεί. Αυτή η πρακτική εφαρμόζεται εδώ και 10 χρόνια στη Βόρεια Αμερική.
Τα εργοστάσια ηλεκτροπαραγωγής από τη Βόρεια Ντακότα, που λειτουργούν με λιγνίτη, διοχετεύουν το CO2 στα εξαντλημένα κοιτάσματα πετρελαίου του Weyburn της πολιτείας Saskatchewan, Καναδά με αποτέλεσμα να αναζωογονηθεί η παραγωγή τους. Το ίδιο γίνεται και στη πολιτεία της Αλμπέρτας, όπου οι σταθμοί ηλεκτροπαραγωγής με καύσιμη ύλη τον λιγνίτη, διοχετεύουν το παραγόμενο CO2 στα εξαντλημένα κοιτάσματα πετρελαίου.

Έτσι, εντός μιας πενταετίας, δηλαδή όταν κατασκευαστεί ο πρώτος ΑΗΣ στην Δράμα, όχι μόνο θα διπλασιαστεί η παραγωγή του αργού πετρελαίου, αλλά θα απασχοληθούν μονίμως στη Δράμα και την Καβάλα πάνω από 400 άτομα σε μόνιμες θέσεις για 30 χρόνια.  Ένα άλλο πρόσθετο όφελος που θα προκύψει για τη Δράμα θα είναι η θέρμανση των σπιτιών τον χειμώνα με νερό ζεστό που θα παρέχεται από τον ατμοηλεκτρικό σταθμό, δηλαδή χρήση τηλεθέρμανσης.

Από τον Πρίνο αντλήσαμε 116 εκατομ. βαρέλια πετρέλαιο και πιθανόν να υπάρχουν άλλα 10-15 εκατομμύρια βαρέλια. Στην περιοχή της Θάσου υπάρχουν ακόμα έξι δομές παρόμοιες με αυτήν του Πρίνου, βάσει γεωλογικών, γεωφυσικών και γεωχημικών δεδομένων: Νίκας, Σταυρός,  Άνω Μπάμπουρας, Κάτω Μπάμπουρας, Μαρώνεια και East Thassos. Επομένως θα πρέπει να έχουν πιθανά γεωλογικά αποθέματα αργού πετρελαίου της τάξης των 2 δισεκατομμυρίων βαρελιών και πιθανά απολήψιμα το 38% έως 40% των γεωλογικών αποθεμάτων, δηλαδή 750 εκατομ. βαρέλια.

Ο Βόρειος Πρίνος έχει άλλα περίπου 3 εκατομ. βαρέλια πετρέλαιο και η περιοχή Έψιλον περίπου άλλα 15 εκατομ. βαρέλια. Το κοίτασμα του Βορείου Πρίνου είναι ανεκμετάλλευτο λόγω της ποιότητάς του, επειδή το πετρέλαιο είναι βαρύ.  Όμως εδώ και τρία χρόνια στην πολιτεία της Αλμπέρτας του Καναδά εφαρμόζεται η μέθοδος SAC-D (Steam Assisted Gravity Drive), η οποία δίνει τη δυνατότητα να γίνουν εκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα πετρελαίου με παρεμφερή ποιότητα όπως αυτή που έχουμε στον Βόρειο Πρίνο.

Εν κατακλείδι, η ημερήσια παραγωγή 10.000 βαρελιών αργού πετρελαίου από την περιοχή Δυτικά της Θάσου είναι απόλυτα εφικτή αν εφαρμοστούν οι νέες τεχνολογίες απόληψης.

Πετρελαιοπιθανές περιοχές

Στη Δυτική Πελοπόννησο, υπάρχει το βεβαιωμένο μικρό κοίτασμα αργού πετρελαίου στο Κατάκωλο που μπορεί να μας δώσει 2.000 βαρέλια ημερησίως για 20 χρόνια.
Στη Μακεδονία πετρελαιοπιθανές περιοχές βρίσκονται στο νότιο τμήμα του νομού των Γρεβενών (βάσει των εργασιών του καθηγητή του Πανεπιστημίου Πατρών Δρος Α. Ζελιλίδη και των συνεργατών του) και ανατολικά της Θάσου (βάσει των εργασιών των γεωλόγων της ΔΕΠ-ΕΚΥ και αυτών της καναδικής εταιρείας North Aegean Petroleum Company/ NAPC).

Μία άλλη περιοχή που μπορεί να φιλοξενεί μεγάλα αποθέματα αργού πετρελαίου βρίσκεται βορείως της Χίου με προέκταση δυτικά της Μυτιλήνης, ανατολικά του  Άγιου Ευστρατίου και ανατολικά της Λήμνου. Μία πιθανή συνεκμετάλλευση με μία ξένη εταιρεία που θα έπαιρνε το 40% της πετρελαιοπαραγωγής, ενώ το υπόλοιπο 60% θα το μοιραζόντουσαν εξ ημισείας Ελλάδα και Τουρκία θα αύξανε τα πιθανά εκμεταλλεύσιμα ελληνικά αποθέματα στο Αιγαίο. Η απόφαση πιθανόν να έχει πολιτικό κόστος.

Άλλη πολύ ελπιδοφόρος περιοχή για ανεύρεση κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου είναι η Δυτική Ελλάδα, ιδιαίτερα η  Ήπειρος όπως το Γεωσύγκλινο του Αγίου Γεωργίου στην Άρτα, τo Καλπάκι κοντά στα αλβανικά σύνορα, και η ύπαρξη των Μεγάλων Δομών, Πύρου και Αχιλλέα δυτικά της Κέρκυρας. Οι εκτιμήσεις των πιθανών γεωλογικών αποθεμάτων πετρελαίου στην Δυτική Ελλάδα κυμαίνονται από 5 έως 6 δισ. και των πιθανών απολήψιμων αποθεμάτων στα 2 δισ. Δημοσιευθείσες εργασίες του Κ. Νικολάου δείχνουν ότι: α) στη ΒΔ τομή Κέρκυρα-Καλπάκι, υπάρχουν: 3 ταμιευτήρες πετρελαίου κάτω από τους εβαπορίτες της Ηπείρου και 4 ταμιευτήρες πάνω από τους εβαπορίτες, και β) στη ΝΔ Τομή Ζάκυνθος-Δυτικό-Κατάκωλο-Σκολίδα, υπάρχουν ένας ταμιευτήρας κάτω από τους εβαπορίτες και 4 πάνω από τους εβαπορίτες). Μια ενεργειακά ισοδύναμη ποσότητα φυσικού αερίου με αυτήν του αργού πετρελαίου είναι πολύ πιθανή λόγω του τύπου της οργανικής ουσίας (Τύπος ΙΙ) που υπάρχει στα ιζηματογενή πετρώματα της Ηπείρου. Αυτός ο τύπος της οργανικής ουσίας γεννά 50% αργό πετρέλαιο και 50% φυσικό αέριο.

Σχετικά με τις συντάξεις των μεταναστών...

[από το φίλο μου Πάρη Κ.]
====================

Μετανάστες από γειτονικές χώρες, με λίγους μόνο μήνες ασφάλισης στην Ελλάδα και οι οποίοι έχουν συμπληρώσει τα όρια ηλικίας, μπορούν να πάρουν την κατώτατη σύνταξη του ΙΚΑ ύψους 716 ευρώ, σύμφωνα με τους νέους κανονισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης. …Βουλγάρα 60 ετών η οποία έχει δουλέψει μόνο έναν χρόνο στην Ελλάδα, κατοικεί στη χώρα και παίρνει από το ΙΚΑ σύνταξη του ΕΚΑΣ 716 ευρώ. Όχι, δεν είναι το τελευταίο σύντομο ρατσιστικό ανέκδοτο, αλλά η νέα ασφαλιστική καταιγίδα που θα μεγαλώσει αναπόφευκτα τη «μαύρη τρύπα» του μεγαλύτερου ασφαλιστικού φορέα της χώρας μας. Της Μαίρης Λαμπαδίτη
Ο αριθμός αιτήσεων για συνταξιοδότηση Βουλγάρων εργαζομένων τριπλασιάστηκε απότομα τους τελευταίους μήνες, προκαλώντας την εύλογη απορία της αρμόδιας διεύθυνσης του ΙΚΑ. Το μυστήριο βεβαίως λύθηκε όταν οι υπάλληλοι ανέτρεξαν στους κοινοτικούς κανονισμούς απονομής συντάξεων. Οι Βούλγαροι και οι Ρουμάνοι, ως ισότιμα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχουν το δικαίωμα της ελεύθερης διέλευσης στην χώρα μας από την 1η Ιανουαρίου του 2009 και απολαμβάνουν τα ίδια εργασιακά και συνταξιοδοτικά προνόμια με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους πολίτες. Έτσι, ακόμα και με λίγους μήνες ασφάλισης στην Ελλάδα, ένας Βούλγαρος, ένας Ρουμάνος ή ένας Πολωνός που έχει δουλέψει 14-15 χρόνια στην πατρίδα του, μπορεί (στα 65 ο άντρας, στα 60 η γυναίκα) να πάρει την κατώτατη σύνταξη του ΙΚΑ, ύψους 486 ευρώ, όπως επίσης να κάνει και αίτηση για χορήγηση του ΕΚΑΣ, ύψους 230 ευρώ. Το ποσό θεωρείται αστρονομικό για τη Βουλγαρία, η οποία καταβάλλει συντάξεις‐ψίχουλα, της τάξεως των 40 έως 130 ευρώ. Αυτοί οι αλλοδαποί όμως ζουν στην Ελλάδα ή απλώς εισπράττουν τη σύνταξη από το ΙΚΑ και συνεχίζουν να διαμένουν στην φθηνή χώρα ους;

Τα μικροκυκλώματα πέριξ της Ομόνοιας, τα οποία εκμεταλλεύονταν πριν από λίγα χρόνια τους αλλοδαπούς για να τους βγάλουν την περιβόητη άδεια παραμονής και εργασίας
(500 έως 1.800 ευρώ ήταν η ταρίφα για την άδεια), σπεύδουν τώρα να βγάλουν σύνταξη με το αζημίωτο… Το σημαντικότερο κατόρθωμά τους είναι να ξεπεράσουν τα γρανάζια της γραφειοκρατίας που ταλαιπωρούν εξίσου και εμάς τους Έλληνες και να δηλώσουν ψεύτικη διεύθυνση κατοικίας εντός της ελληνικής επικράτειας, λαδώνοντας κάποιον πρόθυμο να δανείσει τη διεύθυνσή του, καθώς απαραίτητη προϋπόθεση για τη συνταξιοδότηση είναι ο αλλοδαπός να αποδείξει ότι διαμένει μόνιμα στην χώρα μας. Έτσι, οι αρμόδιες υπηρεσίες του ΙΚΑ συχνά διαπιστώνουν ότι σε πολλές περιπτώσεις αναφέρεται η ίδια διεύθυνση σπιτιού, αλλά οι ελεγκτικοί μηχανισμοί και αυτή τη φορά δεν έχουν βρει την άκρη του νήματος. Η Μαρίνα Δ., 66 ετών, από τη Βουλγαρία, ήρθε πέρυσι στη χώρα μας ενώ ήδη είχε διανύσει 25 χρόνια ασφάλισης. Η σύνταξη που περίμενε να πάρει στην χώρα της δεν ήταν παραπάνω από 130 ευρώ. Δούλεψε λοιπόν έναν χρόνο σε συνεργείο καθαριότητας και μετά την 1η Ιανουαρίου, που βαφτίστηκε και επισήμως ισότιμη Ευρωπαία πολίτης (αφού εξέπνευσε και η διετής μεταβατική περίοδος που είχε ζητήσει από την Ε.Ε., το Υπουργείο Απασχόλησης), πληροφορήθηκε ότι δικαιούται σύνταξη από το ΙΚΑ.

Βάσει των κοινοτικών κανονισμών, οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι αν έχουν ασφαλιστεί έναν χρόνο στη χώρα υποδοχής τους, έχουν συγκεντρώσει το σύνολο των απαιτούμενων ενσήμων και συμπληρώσει το όριο ηλικίας, ενώ αποδεδειγμένα είναι μόνιμοι κάτοικοι σε αυτή τη χώρα, δικαιούνται να πάρουν σύνταξη.

Το σκεπτικό που διέπει την κοινοτική νομοθεσία είναι ότι κάθε κράτος‐μέλος είναι υποχρεωμένο να προσφέρει το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα και την ανάλογη περίθαλψη στους Ευρωπαίους πολίτες που διαμνουν και εργάζονται σε αυτό. Η Μαρίνα Δ., που γνώριζε ότι δεν θα τα’ βγαζε πέρα με τις πολύπλοκες διαδικασίες των ασφαλιστικών ταμείων, πλήρωσε 4.000 ευρώ στο κύκλωμα, στο οποίο σημειωτέον συμμετέχουν και δικηγόροι, για να βγάλει την κατώτατη σύνταξη των 486 ευρώ, ενώ σε δύο χρόνια μπορεί να κάνει αίτηση και για το ΕΚΑΣ! Προφανώς έπεσε θύμα εκμετάλλευσης, αφού η συνήθης αμοιβή των δικηγόρων για τη συγκεκριμένη υπόθεση είναι 500 έως 800 ευρώ (μία έως δύο συντάξεις). Τα νέα διαδόθηκαν από στόμα σε στόμα, ο κουμπάρος έφερε τον μπατζανάκη και η μητέρα την ξαδέλφη, με αποτέλεσμα 7 στους 10 πολίτες άλλων κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης που καταθέτουν αιτήσεις για συνταξιοδότηση στο ΙΚΑ να είνα Βούλγαροι. Στην πλειονότητά τους είναι γυναίκες που δουλεύουν σε συνεργεία καθαριότητας ή προσέχουν ηλικιωμένους και λόγω της κοντινής απόστασης με την Ελλάδα, για να φτουρίσει και η σύνταξη, μένουν στα χωριά τους στη Βουλγαρία. 130.000 Βούλγαροι και Ρουμάνοι εργάζονται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα
 ΚΑΤΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΟΙ ΑΙΤΗΣΕΙΣ ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΗΣΗΣ Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Εργατικού Κέντρου Αθήνας, σήμερα στην χώρα μας ζουν και εργάζονται 130.000 Βούλγαροι και Ρουμάνοι. Το ΙΚΑ γνωρίζει το πρόβλημα και δεν κρύβει πως στο μέλλον θα πάρει μορφή χιονοστιβάδας.

Παράγοντες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης εκτιμούν ότι οι αιτήσεις Βουλγάρων για συνταξιοδότηση στη Βόρεια Ελλάδα είναι χιλιάδες. Το υπόλοιπο 30% των αιτήσεων από ευρωπαϊκές χώρες έχει υποβληθεί από Ρουμάνους, Πολωνούς και Έλληνες που έχουν δουλέψει στο Βέλγιο και τη Γερμανία. Σε αυτό το σημείο εντοπίζονται οι στρεβλώσεις του συστήματος για να μην κατηγορηθούμε ότι «γκετοποιούμε», με βάση ρατσιστικά στερεότυπα, ανθρώπους που εργάζονται σε σκληρά επαγγέλματα, συνήθως ανασφάλιστοι και κακοπληρωμένοι, αντιμετωπίζοντας καθημερινά την εργοδοτική ασυδοσία και βάζοντας σε κίνδυνο ακόμα και τη ζωή τους, όπως συνέβη με τη δολοφονική απόπειρα κατά της Βουλγάρας Κωνσταντίνας Κόυνεβα.

Η στρέβλωση εντοπίζεται στη χαώδη διαφορά μισθών και συντάξεων των κρατών του πρώην ανατολικού μπλοκ σε σχέση με το επίπεδο αποοχών στη χώρα μας. Επί παραδείγματι, ο Έλληνας που δούλεψε 25 χρόνια στις στοές του Βελγίου και 5 χρόνια στην Ελλάδα, θα πάρει τουλάχιστον 1.000 ευρώ σύνταξη από τον ασφαλιστικό φορέα του Βελγίου και άλλα 250 από το ΙΚΑ. Αντίθετα, στην περίπτωση των βαλκανικών
κρατών που εντάχθηκαν στην Ε.Ε., το ποσό που απονέμει π.χ. η Βουλγαρία και η Ρουμανία δεν ξεπερνάει τα 100 ευρώ. «Η διαφορά θα επιβαρύνει το ΙΚΑ», επισημαίνουν ανώτατα στελέχη του Ιδρύματος και συμπληρώνουν: «Πρόκειται για ανθρώπους που απλώς κάνουν τα τελευταία ένσημά τους στην Ελλάδα, έχουν δηλαδή μηδενική προσφορά στο σύστημα και λαμβάνουν κανονική σύνταξη. Πολλές φορές δεν τους ξέρουν ούτε οι γείτονες αλλά ούτε και οι δημοτικές αρχές. Εκτός από συντάξεις γήρατος, πολλοί έχουν πάρει επιδόματα παραπληγικών, τυφλότητας κ.λ.π. Έχουμε κράτος πρόνοιας και είμαστε υποχρεωμένοι να δώσουμε, όμως στο μέλλον το κόστος θα είναι υπέρογκο».

Σχετικά με την κρίση παγκοσμίως και πανελληνίως...

[από το φίλο μου Δημήτρη Κ.]
======================

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΠΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΝ ΓΛΙΤΩΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ, ΑΡΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΑΒΟΥΜΕ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ....
ΤΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ Ο ΚΑΘΕ ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΑΝ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΥΠΟΧΕΙΡΙΟ ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ "ΑΓΓΛΟΥ-ΓΑΛΛΟΥ-ΓΕΡΜΑΝΟΥ & ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥ" ΕΙΝΑΙ :
 ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΝΑ ΑΓΟΡΑΖΕΙ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΜΗ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΕΔΩ ΚΙ ΟΧΙ ΝΑ ΕΠΩΦΕΛΟΥΝΤΑΙ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΠΑΣΧΙΖΟΥΝ - και που μάλλον δεν θα την γλυτώσουμε -ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ ΝΑ ΜΑΣ ΟΔΗΓΗΣΟΥΝ ΣΤΗΝ ΓΚΙΛΟΤΙΝΑ :
Δηλαδή οι .... : "ΑΓΓΛΟΙ-ΓΑΛΛΟΙ-ΓΕΡΜΑΝΟΙ & ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ"  (ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΒΕΒΑΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΘΕΣΕΤΕ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΑΡΑ-ΑΝΙΚΑΝΟΥΣ ΠΡΩΗΝ ΚΑΙ ΝΥΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΜΑΣ, ΤΟΥΣ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟΥΣ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ & ΟΡΓΑΝΙΣΜΩΝ ΚΛΠ. ΚΛΠ.  ΜΙΑΣ ΠΟΥ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΚΑΒΑΤΖΑΡΕΙ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΑΚΟΜΗ ΝΑ ΚΛΕΒΟΥΝ, ΧΕΣΤΗΚΑΝΕ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΘΑ ΣΥΜΒΕΙ ΣΤΟΝ ΑΠΛΟ ΕΛΛΗΝΑ ΠΟΛΙΤΗ...)



«Το σπίτι θα καίει ολοσχερώς, και η ΕΕ θα συζητάει για την πληρωμή ενός κάδου νερού....!»
Τετάρτη, 28 Απρίλιος 2010 01:19

Υπάρχουν ουσιαστικά τρεις κύριοι λόγοι γιατί μια κυβέρνηση στην οικονομική κρίση να στραφεί προς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Ο πρώτος και προφανής είναι τα  φτηνά δάνεια. Τα επιτόκια αρχίζουν αυτήν την περίοδο από 1.26%  για τα μικρά ποσά, και πηγαίνουν μόνο μερικές ποσοστιαίες μονάδες υψηλότερα για τα μεγαλύτερα. Δεύτερον, «εισάγουν» την πολιτική αξιοπιστία του εμπορικού σήματος του ΔΝΤ. Τρίτον, κερδίζουν μια πολύτιμη πολιτική ασπίδα για να «εκτρέψουν» τη δημόσια απογοήτευση. Είναι ευκολότερο για μια κυβέρνηση να πετσοκόψει τη δημόσια δαπάνη ή να αυξήσει τα επιτόκια μεταθέτοντας την ευθύνη στο ΔΝΤ ...!

Το μειονέκτημα της συμβολής του ΔΝΤ για όποια κυβέρνηση, είναι το στίγμα  ότι έχει χαθεί ο έλεγχος. Η προσφυγή της Αγγλίας στο ΔΝΤ το 1976 ακόμα «αντηχεί» στη πολιτική σκηνή της χώρας. Ο τρόπος  βέβαια που η Ευρωζώνη έχει διαχειριστεί την ελληνική κρίση ελαχιστοποιεί το κόστος του στίγματος της παρουσίας του ΔΝΤ στην χώρα μας.

Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο άρχισε την ελληνική διάσωση στα μέσα  του Φεβρουαρίου - ήδη πάρα πολύ αργά - και ακόμα δεν έχει μπει οι τελικές υπογραφές.

Η αγορά  δεν έχει ακόμα καθησυχαστεί, πολύτιμος χρόνος έχει χαθεί με επαναλαμβανόμενες αναποτελεσματικές συνεδριάσεις των ευρωπαϊκών υπουργών χρηματοδότησης, και δημόσιες λογομαχίες  για τους όρους δανεισμού και τον ρόλο του ΔΝΤ..!

Η χώρα μας θα μαρκαριστεί αναμφισβήτητα με το στίγμα ΔΝΤ , παρόλο που για λόγους αυτοσεβασμού, η ΕΕ θέλει να κάνει το μεγαλύτερο μέρος του δανεισμού - σε υψηλότερα επιτόκια από το ΔΝΤ... - και να θέσει ορισμένες προϋποθέσεις.

Ακόμα και τώρα, η διαδικασία για την έγκριση του δανείου θα διαρκέσει άλλη μια εβδομάδα. Η εμμονή της ΕΕ στις συνταγματικές ακρίβειες είναι αξιοθαύμαστη.... «Το σπίτι θα  καίει ολοσχερώς, και η ΕΕ θα  συζητάει τη συνταγματικότητα της κλήσης στη πυροσβεστική ή την πληρωμή ενός κάδου νερού....!»

Ακόμα και όταν αρχίσει το πρόγραμμα διάσωσης της Ελληνικής οικονομίας, θα παραμείνει πιθανώς ασαφές  το ποιος είναι ουσιαστικά ο  υπεύθυνος. Το ΔΝΤ έχει σαφείς κανόνες και το θέμα είναι τι θα γίνει αν τα προγράμματα είναι διαφορετικά και με διαφορετικούς όρους; Εάν αυτό ακούγεται χαοτικό, φανταστείτε πώς η ΕΕ  θα χειριστεί το τεράστιο χρέος της Ελλάδας στις γαλλικές και  τις γερμανικές τράπεζες.

Το ΔΝΤ υπάρχει  για να γυρίσει «τον δανεισμό», όσο είναι δυνατό, σε μια τεχνοκρατική λύση παρά μια «πολιτική άσκηση.»



Τέταρτο Ράιχ εναντίον Ευρωπαϊκού Νότου!
Τετάρτη, 28 Απρίλιος 2010 01:37

Σενάρια χρεοκοπίας του Ευρωπαϊκού Νότου πλέκουν ανοικτά πλέον Γερμανοί αξιωματούχοι, αφήνοντας να διαφανεί με σαφήνεια η εγκατάλειψη παραδοσιακών φιλοευρωπαϊκών θέσεων των γερμανικών μεταπολεμικών ηγεσιών, που προκαλούν ακόμη και στην Γαλλία ανησυχίες για την ανάδυση του Τέταρτου Ράιχ, αυτή τη φορά με οικονομικά «όπλα».

«Ο πραγματικός κίνδυνος προέρχεται από το γεγονός, ότι για πρώτη φορά στη μεταπολεμική Γερμανία οι αντιευρωπαϊκές διαθέσεις κερδίσουν ισχυρό πολιτικό έρεισμα», δήλωνε χθες στο Reuters ο Γερμανός καθηγητής του Πανεπιστημίου του Αμβούργου Τόμας Στράουμπχαρ, την ώρα που ένας καταιγισμός δηλώσεων από παράγοντες του κυβερνητικού συνασπισμού της Δεξιάς προκαλούσαν νέες σεισμικές δονήσεις στις ελληνικές αγορές, ανεβάζοντας ταυτόχρονα κατακόρυφα το θερμόμετρο της υποτιμητικής κερδοσκοπίας κατά των πορτογαλικών ομολόγων και μετοχών.

Πράγματι, παρότι η καγκελάριος Μέρκελ και ο υπουργός Οικονομικών Σόιμπλε επιμένουν στις επίσημες δηλώσεις τους στην ανάγκη διάσωσης της Ελλάδας, έστω και με πολύ αυστηρούς όρους, ο προβληματισμός που αναπτύσσεται από άλλα κορυφαία στελέχη του κυβερνώντος γερμανικού συνασπισμού περιλαμβάνει σενάρια χρεοκοπίας και εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη:

-         Ανώτερος αξιωματούχος των Χριστιανοδημοκρατών της Μέρκελ, ο Νόρμπερτ Μπαρτλ, δήλωσε στο Reuters, ότι στη σημερινή προγραμματισμένη εμφάνιση του Ντομινίκ Στρος Καν και του Ζαν Κλωντ Τρισέ στο γερμανικό Κοινοβούλιο θα τεθεί από βουλευτές θέμα «κουρέματος» του ελληνικού χρέους, δηλαδή αναδιάρθρωσης με μείωση της ονομαστικής αξίας των τίτλων που έχουν στα χέρια τους οι επενδυτές. Αυτό το σενάριο προσπάθησε να αποκλείσει σχεδόν με δραματικό τρόπο η Γαλλίδα υπουργός Οικονομικών, Κριστίν Λαγκάρντ, που βλέπει ότι στην περίπτωση αυτή θα εκτεθούν σε ζημιές δεκάδων δις. ευρώ οι γαλλικές τράπεζες.

-         Με αυτό το σενάριο επαναδιαπραγμάτευσης του ελληνικού χρέους, το οποίο υποδαύλισε πάλι με δηλώσεις στελεχών της η Goldman Sachs, αλλά και η Moody’s, με τη νέα υποβάθμιση της Ελλάδας, ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο το κερδοσκοπικό στοίχημα κυρίως αμερικανικών τραπεζών και hedge funds του Λονδίνου για μια άμεση ελληνική πτώχευση, που θα φέρει κέρδη δισεκατομμυρίων σε όσους έχουν θέσεις σε CDS. Ορισμένοι θυμίζουν, ότι στην Goldman Sachs έχει αναλάβει καθήκοντα υψηλού συμβούλου μια εμβληματική φυσιογνωμία του γερμανικού τραπεζικού συστήματος, ο πρώην επικεφαλής οικονομολόγος της Μπούντεσμπανκ, Ότμαρ  Ίσινγκ.

-         Άλλος αξιωματούχος, από το οικονομικό επιτελείο του FDP, που συγκυβερνά με τους Χριστιανοδημοκράτες, δήλωσε ότι στο σχέδιο αντιμετώπισης της ελληνικής κρίσης θα πρέπει να περιληφθεί και η προσωρινή, όπως είπε, έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη (προφανώς ύστερα από κάποια μορφή πτώχευσης, αφού διαδικασία εξόδου δεν προβλέπεται θεσμικά), ώστε η χώρα να ανακτήσει με μια γενναία υποτίμηση της δραχμής τη χαμένη ανταγωνιστικότητά της. Όμως, σε αυτή την περίπτωση είναι σαφές, ότι η «προσωρινή» έξοδος δεν μπορεί να έχει προκαθορισμένη χρονική διάρκεια και ίσως να οδηγήσει σε μια πολυετή περιπέτεια με αβέβαιη κατάληξη.

Οι δηλώσεις αυτές απηχούν τον προβληματισμό της γερμανικής ηγεσίας για τα στρατηγικά δόγματα της χώρας, που καθόρισαν επί δεκαετίες τη γερμανική πολιτική και ίσως αυτή την περίοδο να αναθεωρούνται, υπό το φως της διεθνούς κρίσης χρέους, αλλά και της ανάδυσης επικίνδυνων, για την Γερμανία, νέων ανταγωνιστικών δυνάμεων στην περιοχή της Ασίας, με πρώτη βεβαίως την Κίνα.

Η ιδιαίτερα διαδεδομένη αντίληψη, ότι η Γερμανία έχει συμφέρον να διατηρήσει ακέραιη την Ευρωζώνη και να αποφύγει ζημιές δισεκατομμυρίων στο τραπεζικό της σύστημα από χρεοκοπίες χωρών του Νότου, σύμφωνα με μια εναλλακτική ανάλυση που φαίνεται να απηχούν οι δηλώσεις των Γερμανών αξιωματούχων, δεν έχει βάση:

-         Οι ζημιές στο τραπεζικό σύστημα της Γερμανίας σαφώς είναι ελεγχόμενες, καθώς είναι διάσπαρτες σε αρκετές τράπεζες και ασφαλιστικές εταιρείες, ενώ μπορούν εύκολα να καλυφθούν με χρηματοδότηση από το εύρωστο γερμανικό Δημόσιο, χωρίς μάλιστα να χρειάζονται ιδιαίτερες εξηγήσεις στους φορολογούμενους πολίτες, όπως φαίνεται ότι χρειάζεται στην περίπτωση παροχής βοήθειας στις χώρες του Νότου.

-         Από την άλλη πλευρά, η γερμανική ηγεσία φαίνεται ότι διαπιστώνει, ότι παρήλθαν οι μέρες των άριστων εμπορικών σχέσεων με τις χώρες της περιφέρειας της Ευρωζώνης, οι οποίες έχουν βυθισθεί σε τέτοια κρίση χρέους, ύφεσης και ελλειμμάτων στις εξωτερικές τους συναλλαγές, που δεν αποτελούν «κότες με χρυσά αυγά» για τις γερμανικές βιομηχανίες, όπως συνέβαινε στα χρόνια της οικονομικής τους άνθησης.

-         Επιπλέον, η Γερμανία φαίνεται ότι επιδιώκει να αξιοποιήσει την ισχυρή δημοσιονομική της θέση, για να εγγράψει πολιτικά κέρδη στη διεθνή σκακιέρα: όσο οι ζημιές από τα ομόλογα των χωρών του Νότου ασκούν πιέσεις στις τράπεζες, άρα και δημοσιονομικές, στην Γαλλία, την Βρετανία και άλλες ισχυρές χώρες της Ευρώπης, τόσο αναδεικνύεται με σαφέστερο τρόπο η γερμανική υπεροχή.

-         Κοινός παρονομαστής όλων των σεναρίων που επεξεργάζεται η γερμανική ηγεσία, από την επιβολή αιματηρών προγραμμάτων λιτότητας στις «απείθαρχες» χώρες, μέχρι την πτώχευση, ή την έξοδό τους από τη ζώνη του ευρώ, ή ακόμη και ο ευσεβής πόθος ορισμένων για επαναφορά του μάρκου, είναι η ακραία υποτίμηση εισοδημάτων και αξιών, που θα διευκολύνει στα γερμανικά συμφέροντα να αγοράσουν σε τιμή ευκαιρίας βιομηχανίες και περιουσιακά στοιχεία τεράστιας αξίας στο παρελθόν.

-         Κατάληξη αυτής της διεργασίας, όπως συνέβη και στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, θα είναι να ενισχυθεί ακόμη περισσότερο η πλουτοπαραγωγική βάση της Γερμανίας, άρα και η θέση της στον παγκόσμιο ανταγωνισμό με τις χώρες της Ασίας, που παράγουν όλο και ποιοτικότερα προϊόντα, με εξαιρετικά ανταγωνιστικό κόστος.

Με αυτά τα δεδομένα, ο «ξαφνικός», φαινομενικά, αντιευρωπαϊσμός των Γερμανών εξηγείται άριστα με οικονομικούς και στρατηγικούς όρους και οδηγεί την Ευρώπη σε νέους συσχετισμούς δυνάμεων, εξαιρετικά δυσμενείς ακόμη και για την Γαλλία, αν δεν δημιουργηθούν γρήγορα αντισυσπειρώσεις κρατών, που θα θέσουν υπό έλεγχο το νέο γερμανικό μεγαλοϊδεατισμό…



Μπορεί η κρίση να οδηγήσει στις 'Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης';
Τετάρτη, 28 Απρίλιος 2010 01:22
 Η πετρελαϊκή κρίση στις αρχές της δεκαετίας του 70’ οδήγησε τις ΗΠΑ στην αδυναμία/άρνηση αποπληρωμής του χρέους τους σε χρυσό και στην αναζήτηση ενός εναλλακτικού νομισματικού συστήματος το οποίο θα μπορούσε να τις βγάλει από τη μεγαλύτερη κρίση χρέους στη μοντέρνα ιστορία τους. Με πρωτεργάτη των Paul Volcker, υφυπουργό οικονομικών (1969 –1974) και υπεύθυνου διεθνών νομισματικών σχέσεων, οι ΗΠΑ κατήργησαν, εν μία νυκτί, το μέχρι εκείνη τη στιγμή διεθνές νομισματικό σύστημα, το οποίο είχε στην καρδιά του τη σύνδεση των νομισμάτων με το χρυσό και το αντικατέστησαν με το σύστημα ‘ελεύθερης’ διακύμανσης των νομισματικών ισοτιμιών, όπου η τιμή των νομισμάτων καθορίζεται με βάση τους ‘κανόνες της προσφοράς και της ζήτησης’.

Προκειμένου να κατευνάσουν την αντίδραση των εξοργισμένων πιστωτών τους (Βρετανίας, Γαλλίας, Ολλανδίας κλπ)  και να τους πείσουν να δεχτούν την αποπληρωμή του χρέους σε δολάρια, αποφεύγοντας έτσι την πτώχευση, οι ΗΠΑ πέτυχαν, με την απειλή πολέμου (σύμφωνα με αποχαρακτηρισμένα, πρώην, απόρρητα βρετανικά έγγραφα), να ‘πείσουν’ τους Άραβες σε συμφωνία για τη διεξαγωγή του εμπορίου πετρελαίου αποκλειστικά και μόνο σε δολάριο, συνδέοντας το, έτσι, με το πιο σημαντικό εμπόρευμα του κόσμου και μετατρέποντας το σε παγκόσμιο νόμισμα, το οποίο όλες οι χώρες θα χρειάζονταν στο εξής, όσο θα είχαν ανάγκη από πετρέλαιο.

Τα κράτη βρέθηκαν αντιμέτωπα με ένα νέο σύστημα διακύμανσης των νομισμάτων τους, χωρίς να κατανοούν καλά τους κανόνες και τη λειτουργία του, ενώ οι ΗΠΑ, που το είχαν δημιουργήσει, το εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο, απογειώνοντας την τιμή του δολαρίου έναντι των υπόλοιπων νομισμάτων στα ύψη, προκειμένου, μεταξύ άλλων, να αντιμετωπίσουν τις αφόρητες πληθωριστικές πιέσεις από την άνοδο της τιμής του πετρελαίου, μεταφέροντας τες, έτσι, στα υπόλοιπα κράτη και κυρίως στην Ευρώπη, η οποία κατρακύλησε σε μία πολυετή περίοδο οικονομικής ύφεσης, που την οδήγησε το 1979 στην ίδρυση του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Συστήματος (ΕΝΣ), με την υιοθέτηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Μονάδας (ΕΚΜ), ενός άτυπου νομίσματος, προθάλαμου του ευρώ, πάνω στο οποίο συνδέθηκαν τα νομίσματα πολλών κρατών, με τη δυνατότητα απόκλισης μεταξύ τους μέχρι 2,5%.

Με τα ευρωπαϊκά νομίσματα να συνδέονται μεταξύ τους προκειμένου να γίνουν ισχυρότερα αλλά με το δολάριο να έχει συνδεθεί με το πετρέλαιο του οποίου η τιμή αυξήθηκε κατά 900% σε μερικά χρόνια, το αμερικανικό νόμισμα έγινε πανίσχυρο ενώ οι χώρες που εξήγαν πετρέλαιο βρέθηκαν με τεράστιο εμπορικό πλεόνασμα το οποίο ήταν, εξ ολοκλήρου, σε δολάρια. Το πλεόνασμα αυτό κατευθύνθηκε προς ευρωπαϊκές και αμερικανικές τράπεζες, οι οποίες άρχισαν να αναζητούν υποψήφιους δανειζόμενους προκειμένου να το εκμεταλλευτούν. Καθώς η διεθνής αλλά και οι περισσότερες εγχώριες οικονομίες ανά τον κόσμο ήταν πολύ ταλαιπωρημένες από την πετρελαϊκή κρίση, οι ανάγκες δανεισμού, μεταξύ άλλων και για την αγορά πετρελαίου, ήταν ιδιαίτερα αυξημένες και έτσι ο παγκόσμιος δανεισμός εκτινάχθηκε, τόσο στα αναπτυγμένα όσο και στα Λιγότερο Αναπτυγμένα Κράτη (ΛΑΚ), στα οποία συμπεριλαμβάνονταν και η Ελλάδα.

Με το πετροδολάρια να ρέουν άφθονα και με τη δίψα γι’ αυτά να είναι μεγάλη, κανείς δεν μπήκε στον κόπο να ερευνήσει κατά πόσο τα κράτη που δανείζονταν είχαν την υποδομή να διαχειριστούν σωστά τα δανεικά κεφάλαια ώστε να μην βρεθούν σε δύσκολη θέση στο μέλλον. Το αποτέλεσμα ήταν να ξεσπάσουν μία σειρά από κρίσεις χρέους, με ποιο γνωστή αυτήν του Μεξικό, το οποίο προκειμένου να την ξεπεράσει εξασφαλίζοντας οικονομική ‘στήριξη’ από τις ΗΠΑ, αναγκάστηκε να παραχωρήσει σε αυτές, με διμερείς συμφωνίες, την εκμετάλλευση του μεγαλύτερου τμήματος των πετρελαιοπηγών του. Άλλες χώρες που προέβησαν σε βαρύ δανεισμό, όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία και η Ιταλία, απέφυγαν τη μοίρα του Μεξικό αλλά κατά τη διάρκεια του ‘80 είδαν το χρέος τους ως ποσοστό του ΑΕΠ να απογειώνεται, το δημόσιο έλλειμμα τους να εκτινάσσεται και τον υψηλό πληθωρισμό να επιμένει (σύμφωνα με στοιχεία από έκθεση του ΔΝΤ, 1997), ενώ υποχρεώθηκαν να δανείζονται με επιτόκια κοντά η και παραπάνω από το 20% στα επόμενα χρόνια, προκειμένου να συνεχίσουν να καλύπτουν τις δανειακές τους ανάγκες αλλά και να αναχρηματοδοτούν το χρέος τους.

Η νέα διεθνής ύφεση στις αρχές της δεκαετίας του ‘90, μεγένθυνε και ανέδειξε τις αποκλίσεις μεταξύ των ευρωπαϊκών οικονομιών, αποκαλύπτοντας ότι ήταν άστοχη η επιλογή του 2,5% ως η μέγιστη για την απόσταση των νομισμάτων μεταξύ τους και υπό το βάρος μίας σφοδρής νομισματικής επίθεσης σε πληθώρα ευρωπαϊκών κρατών (Ιρλανδία, Δανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Βρετανία κλπ) η οποία πέταξε εκτός του συστήματος τη βρετανική στερλίνα και οδήγησε σε δριμεία υποτίμηση πολλά ευρωπαϊκά νομίσματα ωθώντας στα ύψη το δημόσιο χρέους και τα επιτόκια δανεισμού των αντίστοιχων κρατών τους, η Ευρώπη αναγκάστηκε να προβεί στην αναθεώρηση των κανόνων λειτουργίας του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Συστήματος και στην υιοθέτηση νέων και πιο ευέλικτων, οι οποίοι και κατέληξαν, αργότερα, στη συμφωνία για τη δημιουργία του ευρώ.

Μία νέα κρίση, αυτή τη φορά στην Ασία, προκάλεσε την αλλαγή του ασιατικού νομισματικού συστήματος, κάτω και πάλι από την πίεση κερδοσκοπικών επιθέσεων σε σειρά ασιατικών κρατικών νομισμάτων, διαμορφώνοντας το σκηνικό που ισχύει στην Ασία μέχρι και σήμερα. Το ασταθές νομισματικό περιβάλλον επηρέασε και τη δραχμή, η οποία, σύμφωνα με έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος του 1998, μετά την οικονομική κρίση στην Ασία θεωρήθηκε υπερτιμημένη και δέχτηκε κερδοσκοπικές πιέσεις μέχρις ότου εντάχθηκε στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών, δύο χρόνια πριν από την προγραμματισμένη υιοθέτηση του ευρώ από την Ελλάδα. Αποτέλεσμα της επίθεσης εναντίον της δραχμής ήταν η αύξηση του κρατικού κόστους δανεισμού (ενδεικτικά από το 8,4% στο 12,8% για τα ομόλογα τριμήνου) και η υποτίμηση της κατά 12,3% έναντι της ΕΚΜ, με βασικό στόχο την αύξηση της ανταγωνιστικότητας της χώρας ενώ η κυβέρνηση εξήγγειλε μία δέσμη δημοσιονομικών και διαρθρωτικών αλλαγών.

Σύμφωνα με την ίδια έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος, η υιοθέτηση του ευρώ από τα κράτη της ευρωζώνης ‘σήμαινε την παραίτηση από τη δυνατότητα να προσαρμόζουν τη συναλλαγματική τους ισοτιμία και να ασκούν ανεξάρτητη νομισματική πολιτική’ με την προσδοκία ότι ‘η ενιαία νομισματική πολιτική και η εξάλειψη του συναλλαγματικού κινδύνου σε συνδυασμό με την ενοποίηση των χρηματοπιστωτικών αγορών’ θα συνεπάγονταν ότι ‘τα βραχυπρόθεσμα επιτόκια (θα) πρέπει να βρίσκονται περίπου στο ίδιο επίπεδο σε όλες τις χώρες.’ Αν μέσα σε ένα τέτοιο σύστημα, ωστόσο, δεν αμβλυνθούν οι οικονομικές αποκλίσεις μεταξύ των κρατών που συμμετέχουν σε αυτό, τότε,  σύμφωνα με την έκθεση, ελλοχεύει ο κίνδυνος ‘ασύμμετρων διαταραχών’ σε περιόδους μακροοικονομικών κρίσεων, ιδιαίτερα σε χώρες ‘με υψηλό δημόσιο χρέος όπως η Ελλάδα και η Ιταλία’ που ‘πρέπει να συνεχίσουν τις προσπάθειας δημοσιονομικής εξυγίανσης, προκειμένου να μειώσουν το ύψος του συνολικού χρέους.’.

Ωστόσο, το χρέος δε μειώθηκε στις χώρες αυτές και η οικονομική σύγκλιση δεν επήλθε ποτέ, ενώ, για παράδειγμα στην Ελλάδα, το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ διατηρήθηκε πάνω από το 100% από το 1999 και μετά. Φτάνουμε, έτσι, στην τρέχουσα διεθνή κρίση, που ως η μεγαλύτερη των τελευταίων 80 ετών μεγένθυνε και ανέδειξε τις αποκλίσεις μεταξύ των ευρωπαϊκών οικονομιών πολύ περισσότερο απ’ ότι εκείνη στις αρχές του ‘90, αποκαλύπτοντας τις αδυναμίες και τα τρωτά σημεία της ευρωζώνης. Και ενώ το ‘90 η νομισματική επίθεση ξεκίνησε από τη Βρετανία, τώρα ξεκίνησε από την Ελλάδα, η οποία είδε τα επιτόκια δανεισμού της να αυξάνονται εκθετικά, παθαίνοντας έμφραγμα από το χρηματοπιστωτικό σοκ.

Και αν και τα ΜΜΕ επιμένουν να κάνουν λόγο για ‘ελληνική κρίση’, στην πραγματικότητα αυτή ήταν εξ αρχής ευρωπαϊκή κάτι που θα φαίνεται όλο και περισσότερο όσο ο χρόνος θα κυλά, όπως ακριβώς συνέβη και το 1990, όταν όλοι εστίαζαν στην κατάρρευση της στερλίνας για να δουν, τελικά, να λυγίζει, να τραυματίζεται και να αλλάζει ολόκληρη η Ευρώπη (με εξαίρεση, ίσως, τη Γερμανία).

Μάλιστα σήμερα, τα νέα ‘χρηματοπιστωτικά όπλα μαζικής καταστροφής’, όπως εύστοχα έχει ονομάσει μία κατηγορία χρηματιστηριακών παραγώγων προϊόντων ο Γουόρεν Μπάφετ (ο οποίος, πάντως έχει επενδύσει δεκάδες δισεκατομμύρια σε αυτά), κάνουν ακόμη πιο οδυνηρές και εύκολες τις χρηματοπιστωτικές και νομισματικές επιθέσεις αλλά και επιτρέπουν την αναμετάδοση του χρηματοπιστωτικού πολέμου σε ζωντανό χρόνο, με έναν τρόπο παρόμοιο με αυτόν που ζήσαμε στον πρόσφατο πόλεμο στο Ιράκ, τον οποίο παρακολούθησαν ζωντανά δισεκατομμύρια τηλεθεατές σε όλον τον κόσμο.

Έτσι, δισεκατομμύρια άνθρωποι παρακολούθησαν τους τελευταίους μήνες την Ελλάδα να αναρριχάται στη λίστα των πιθανότερων προς πτώχευση χωρών, μέσω του νέου σχετικού συστήματος υπολογισμού με τη χρήση των CDS (ασφάλιστρα κρατικού χρέους), περνώντας από τη 10η στην 5η και τελικά στην 1η θέση, με την πιθανότητα της για πτώχευση να υπολογίζεται, πλέον, στο 46,7% πάνω αυτήν χωρών όπως η Βενεζουέλα, η Αργεντινή, το Πακιστάν και το Ιράκ. Και ενώ όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα στην Ελλάδα, μέσα σε λίγες ημέρες η Πορτογαλία έχει βρεθεί στην 6η θέση της σχετικής λίστας, με τις πιθανότητες της για πτώχευση να πολλαπλασιάζονται φτάνοντας στο 26,11% και το επιτόκιο του 10ετούς της ομολόγου να εκτινάζεται στο 5,53%, πάνω από αυτό της συμφωνίας στήριξης της Ελλάδας με την ΕΕ και το ΔΝΤ.

Από τις 12 μέχρι τις 27 Απριλίου, οι τιμές των CDS μερικών εκ των μεγαλύτερων τραπεζών και εταιριών της Πορτογαλίας έχουν τριπλασιαστεί, με το μέσο όρο των CDS του τραπεζικού της κλάδου να έχει αυξηθεί από τις 60 στις 325 μονάδες βάσης από την αρχή του έτους. Μα το έργο δεν τελειώνει εδώ καθώς η επίθεση έχει αρχίσει να γίνεται αισθητή και στην Ισπανία, με τις τιμές των CDS για τον τραπεζικό της κλάδο να έχουν αυξηθεί από τις 100 στις 250 μονάδες από την αρχή της χρονιάς, καταγράφοντας άνοδο της τάξης του 70% τον τελευταίο μήνα και με την τιμή του CDS της Ιρλανδίας να έχει αυξηθεί από τις 145 στις 200 μονάδες την τελευταία εβδομάδα.

Και την ώρα που το ειδικό τμήμα του αμερικανικού υπουργείου οικονομικών κάνει το καθιερωμένο γκάλοπ του μεταξύ των εταιριών που εμπορεύονται κρατικά ομόλογα, προκειμένου να πάρει τη γνώμη τους για το πώς θα πρέπει να κινηθεί ώστε να πετύχει μείωση των επιτοκίων τους, στην Ελλάδα οι ιθύνοντες δηλώνουν πως η τρέχουσα κρίση δεν έδωσε πρόωρα σημάδια και έτσι ήταν αδύνατον να προβλεφθεί και αρκούνται στο να ρίχνουν την ευθύνη ο ένας στον άλλον, αδυνατώντας, έστω και σε αυτήν την κρίσιμη στιγμή, να συνεργαστούν για το καλό της χώρας, το οποίο πλέον αφήνεται να ‘οριστεί’ και να επιτευχθεί μέσω των μέτρων του ΔΝΤ, το οποίο δεν παύει να αποτελεί έναν βραχυπρόθεσμο δανειστή μας που υποχρεούται να λάβει υπόψη του, όσο χαράζει την οικονομική πολιτική της Ελλάδας, τόσο το συμφέρον και άλλων κρατών όσο και το δικό του.

Και όμως η κρίση ήταν δυνατόν να προβλεφθεί και αυτό συνέβη, έμμεσα, σε δεκάδες εκθέσεις του ΔΝΤ, της Τράπεζας της Ελλάδας και της ΕΕ, οι οποίες προειδοποίησαν από το 1997 πως χωρίς την ουσιαστική οικονομική σύγκλιση των κρατών της ευρωζώνης, η νομισματική ενοποίηση θα μπορούσε να προκαλέσει ‘ασύμμετρες διαταραχές και επιπλοκές’ σε περίπτωση μακροοικονομικών κρίσεων, όπως η τρέχουσα. Αλλά η κρίση μπορούσε, τουλάχιστον, να προβλεφθεί από το 2006, αφού έδωσε όλα τα σημάδια σε διεθνή κλίμακα, τα οποία αποτυπώθηκαν άψογα στις τάσεις των επιτοκίων των μακροπρόθεσμων ομολόγων των ευρωπαϊκών κρατών, τα οποία από τον Ιανουάριο του 2006 και μετά πήραν την ανιούσα, με αυτά της Ελλάδας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας, της Ιταλίας και της Ιρλανδίας να παραμένουν σε έντονα ανοδική τάση στο μεγαλύτερο διάστημα των τελευταίων τεσσάρων ετών, προειδοποιώντας για αυτό που ερχόταν όλο και πιο κοντά μας.

Αλλά με την Ελλάδα, σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ιταλία, την Αγγλία, την Ιαπωνία, την Κίνα, τη Σιγκαπούρη κλπ να συμμετέχει στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα αλλά να μην έχει ούτε καν ένα μικρό τμήμα στο υπουργείο οικονομικών για την παρακολούθηση και τη μελέτη του και να αρκείται σε γενικές έρευνες της ΚΤΕ, χωρίς καμία οργάνωση και προετοιμασία για την επιβίωση στη σύγχρονη χρηματιστηριακή οικονομία, κανείς δε φάνηκε να είδε το οφθαλμοφανές και όλοι βρέθηκαν να πιάνονται εξ απήνης.

Και τώρα μοιάζει να συμβαίνει ακόμη ένα ακόμη λάθος, που πηγάζει από το συμπέρασμα ότι η τρέχουσα κρίση είναι, αμιγώς, ελληνική και την ελπίδα εύρεσης του φάρμακου μέσα από μέτρα τα οποία αποφασίζονται στην πιο ακατάλληλη χρονική στιγμή και με τον πλέον πρόχειρο, άτσαλο και βεβιασμένο τρόπο, υπό την πίεση της εξασφάλισης νέων δανεικών κεφαλαίων και χωρίς καμία πρόβλεψη για το τί θα συμβεί στην περίπτωση που δεν αποδώσουν όσο ελπίζουμε, κάτι που, συνήθως, αποτελεί τον κανόνα και όχι την εξαίρεση.

Μέσα σε αυτόν τον δημοσιονομικό ‘παροξυσμό’, δε βλέπουμε πως η Ευρώπη, έχει, ήδη, αναγνωρίσει πως το πρόβλημα είναι, κυρίως, δικό της, με την ενεργοποίηση του πρώτου πανευρωπαϊκού μηχανισμού οικονομικής στήριξης χώρας μέλους, ο οποίος θυμίζει της κρατικές μεταβιβάσεις κεφαλαίων σε προβληματικές πολιτείες από έναν κεντρικό προϋπολογισμό, που συναντάμε στο ομοσπονδιακό σύστημα των ΗΠΑ, δημιουργώντας, έτσι, ένα ‘δεδικασμένο’ για ένα μηχανισμό που θα είναι πολύ δύσκολο να μην ενεργοποιηθεί ξανά στην περίπτωση που αυτό ζητηθεί και από άλλες χώρες της ευρωζώνης, κάτι το οποίο δεν πρέπει να αποκλείουμε.

Το κυριότερο, όμως, είναι πως η κρίση ανέδειξε την εγγενή αδυναμία όλων των κρατών της Ευρώπης, ακόμη και της Γερμανίας, να ικανοποιήσουν τα κριτήρια που τα ίδια έθεσαν πριν από 10, περίπου, χρόνια και με τις προβλέψεις για την αύξηση του μέσου όρου του χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ στο 115% για τα αναπτυγμένα κράτη, μέχρι το 2014 και την παράλληλη εκτίναξη των ελλειμμάτων τους πολύ πάνω από το 3%, το πιθανότερο είναι πως όσο η τρέχουσα χρηματοπιστωτική επίθεση εξελίσσεται η Ευρώπη να οδηγείται στο δίλλημα της απόφασης ανάμεσα σε μία νέα, πιο ευέλικτη αλλά και πιο ενιαία ευρωπαϊκή πραγματικότητα ή στην ενδεχόμενη διάλυση της.

Στο μεταξύ, το δολάριο συνεχίζει να απολαμβάνει και να επιβεβαιώνει την απόλυτη κυριαρχία του ως το μόνο παγκόσμιο νόμισμα, οι ΗΠΑ εξακολουθούν να επωμίζονται τα οφέλη που απορρέουν από αυτήν την κατάσταση, ενώ ακόμη και ο Paul Volcker, ο άνθρωπος που δημιούργησε το διεθνές νομισματικό σύστημα που έφερε την Αμερική σε τόσο πλεονεκτική θέση έναντι των υπόλοιπων χωρών, παραμένει στο τιμόνι της νομισματικής πολιτικής των ΗΠΑ ως ο βασικός οικονομικός σύμβουλος του Προέδρου Ομπάμα. Και επειδή η ιστορία, καμία φορά, επαναλαμβάνεται με τρόπο ανησυχητικά ίδιο με αυτόν του παρελθόντος, πίσω από την τρέχουσα χρηματοπιστωτική επίθεση στην Ευρώπη πρωτοστατεί, σύμφωνα με εισαγγελική έρευνα που ξεκίνησε από το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ, ο Τζορτζ Σόρος, ο άνθρωπος που πρωταγωνίστησε στη νομισματική κρίση των αρχών της δεκαετίας του ‘90 κερδίζοντας ένα δις δολάρια σε μία ημέρα κερδοσκοπώντας στη στερλίνα και οδηγώντας, τελικά, στη δημιουργία του ευρώ και που πρωταγωνίστησε στην ασιατική νομισματική κρίση το 1997, οδηγώντας στη δημιουργία του τρέχοντος ασιατικού νομισματικού συστήματος. Ίσως, τελικά, τίποτα να μην είναι τυχαίο.

Πάνος Παναγιώτου - διευθυντής ΕΚΤΑ, info@ekta1.gr




Προσαρμογή και αναδιάρθρωση ή καθυστέρηση και στάση πληρωμών
Τετάρτη, 28 Απρίλιος 2010 01:26


Τη στιγμή που η Ελλάδα ενεργοποιεί το πακέτο διάσωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ύψους 45 δις ευρώ, καθίσταται σαφές ότι απαιτείται μια νέα, πολύ πιο ισορροπημένη προσέγγιση. Υπάρχουν δύο προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν: το πρώτο έχει να κάνει με την αξιοπιστία του ελληνικού προγράμματος δημοσιονομικής σταθεροποίησης και το δεύτερο με το πώς θα καλυφθούν τα μεσοπρόθεσμα κενά  χρηματοδότησης της χώρας.

Το μέγεθος της προσπάθειας που απαιτείται για την ελληνική δημοσιονομική προσαρμογή έχει γίνει πια κατανοητό. Το δημόσιο έλλειμμα πρέπει να μειωθεί τουλάχιστον κατά 10% του ΑΕΠ (από 13% του ΑΕΠ σε λιγότερο του 3%). Το κύριο πρόβλημα που δεν έχει αντιμετωπιστεί μέχρι στιγμής, είναι ότι για να επιτευχθεί μια δημοσιονομική προσαρμογή τέτοιας κλίμακας απαιτείται από την κυβέρνηση να προχωρήσει σε δύο μεγάλα βήματα που είναι δυνατά μόνο με ευρεία κοινωνική συναίνεση: την περικοπή των μισθών και την περικοπή των κοινωνικών δαπανών. Κανένα τους δεν έχει την έγκριση του ελληνικού λαού. Κι όμως είναι αναπόφευκτα.

Πολύ γνωστό είναι και το πρόβλημα ανταγωνιστικότητας της Ελλάδας. Το μοναδιαίο κόστος εργασίας έχει αυξηθεί κατά 10 - 20% περισσότερο από ό,τι στη Γερμανία. Αν η Ελλάδα θέλει να παραμείνει στην Ευρωζώνη, πρέπει να προχωρήσει σε μια ‘εσωτερική υποτίμηση’, μια σημαντική περικοπή των ονομαστικών μισθών.

Η κυβέρνηση μπορεί να περικόψει τους μισθούς στο δημόσιο τομέα – και το έχει κάνει – αλλά αυτό δεν αρκεί. Απαιτείται μια μεγάλη περικοπή μισθών στον ιδιωτικό τομέα ούτως ώστε να δοθεί ώθηση στις εξαγωγές (που σήμερα αντιπροσωπεύουν λιγότερο του 20% του ΑΕΠ, συνυπολογίζοντας τα αγαθά και τις υπηρεσίες) για να δημιουργηθεί τουλάχιστον μία πηγή ανάπτυξης.

Η Ελλάδα συνεπώς χρειάζεται ένα ‘Εθνικό Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας’, όπου η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση, οι εργοδότες και οι εργαζόμενοι θα συμφωνήσουν σε μια σειρά από μέτρα που θα περιορίσουν το μοναδιαίο κόστος εργασίας τουλάχιστον κατά 10%. Τρεις τύποι μέτρων μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την επίτευξη αυτού του στόχου: προσαρμογή των ονομαστικών μισθών, επιμήκυνση του ωραρίου εργασίας και περικοπή των εισφορών κοινωνικής ασφάλισης. Τον ακριβή συνδυασμό των ως άνω μέτρων θα τον αποφασίσει η ίδια η Ελλάδα, αλλά η σημαντική μείωση του μοναδιαίου εργατικού κόστους αποτελεί το πρώτο  ουσιαστικό βήμα για την επιτυχημένη προσαρμογή, και γι’ αυτό πρέπει να αποτελέσει προϋπόθεση για τη χορήγηση του πακέτου στήριξης των ΔΝΤ/ΕΕ.

Εξίσου αναπόφευκτη είναι και μια μεγάλη περικοπή των κοινωνικών δαπανών προκειμένου να επιτευχθεί η βιωσιμότητα των δημοσίων οικονομικών. Η μεγέθυνση του δημοσίου ελλείμματος στην Ελλάδα την τελευταία δεκαετία είχε κυρίως να κάνει με την πολύ μεγάλη αύξηση των επιδομάτων του κοινωνικού κράτους, που από το 20% πέρασαν στο 30%, χωρίς αυτή η αύξηση να συμβαδίζει με ανάλογη αύξηση των φορολογικών εσόδων.

Σε αντίθεση με ό,τι πιστεύεται, το κονδύλι των μισθών του δημοσίου τομέα έχει  περιθωριακή σημασία. Η κυβέρνηση πήρε τα περισσότερα μέτρα της αναγκαίας αναπροσαρμογής σε αυτόν τον τομέα.

Στην πραγματικότητα οι περικοπές των μισθών του δημόσιου τομέα μπορούν να αποδώσουν μόλις 1% ως 2% του ΑΕΠ για τη δημοσιονομική σταθεροποίηση. Με δεδομένο ότι οι κοινωνικές δαπάνες φτάνουν το 60% των συνολικών δημοσίων δαπανών, για να επιτευχθεί η δημοσιονομική αναπροσαρμογή απαιτείται μια σημαντική περικοπή τους. Η εναλλακτική λύση, η αύξηση των φορολογικών εσόδων κατά 50% μέσα σε λίγα χρόνια, είναι απλά ανέφικτη.

Η μεταρρύθμιση του κράτους πρόνοιας σε βάθος και η οικοδόμηση ενός σύγχρονου  συστήματος διαχείρισης των φορολογικών εσόδων απαιτούν χρόνο. Αλλά οι αγορές δεν είναι διατεθειμένες να δώσουν χρόνο στην Ελλάδα, και αυτό μας φέρνει στο δεύτερο μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα.

Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να έχει χώρο να ανασάνει προκειμένου η μεταρρυθμιστική διαδικασία να είναι αποτελεσματική, και γι’ αυτό είναι σκόπιμο να ανακοινώσει μια σχετικά απλή αναδιάρθρωση του χρέους στο χρόνο: συγκεκριμένα την παράταση της λήξης όλων των ήδη εκδοθέντων κρατικών ομολόγων για άλλα 5 χρόνια με το ίδιο επιτόκιο. Στην περίπτωση αυτή η ελληνική κυβέρνηση δεν θα έχει να καταβάλλει πληρωμές για τα επόμενα 5 χρόνια και θα έχει να αναχρηματοδοτήσει ομόλογα ύψους περί τα 30 δις ευρώ ετησίως για κάθε χρονιά από το 2015 και μετά, όπου τα πράγματα θα είναι διαχείρισιμα. Οι χρηματοδοτικές ανάγκες του κράτους τότε θα είναι πολύ πιο περιορισμένες, και το πακέτο οικονομικής συνδρομής των ΕΕ/ΔΝΤ των 45 δις θα καλύψει εν τω μεταξύ το μεγαλύτερο μέρος των όλο και πιο χαμηλών ελλειμμάτων της ‘περιόδου χάριτος’.

Δίχως μια ανάλογη παράταση της λήξης των ελληνικών ομολόγων, είναι εντελώς απίθανο ότι η Ελλάδα θα καταφέρει να αναχρηματοδοτήσει τις εκδόσεις ομολόγων ύψους 30 δις ευρώ  που ωριμάζουν κάθε χρόνο για τα επόμενα χρόνια. Έτσι με τον καιρό, οι χώρες της Ευρωζώνης θα πρέπει αναπόφευκτα να αναχρηματοδοτήσουν το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού δημόσιου χρέους.

Κι αυτό είναι η απόλυτη συνταγή για την ανάπτυξη πολιτικών εντάσεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς οι Έλληνες πάντα θα θεωρούν το επιτόκιο πολύ υψηλό και οι Γερμανοί πολύ χαμηλό (τουλάχιστον σε σχέση με τα επιτόκια της αγοράς). Επιπλέον από τη στιγμή που η Ευρωζώνη θα αρχίσει να αναχρηματοδοτεί το ελληνικό δημόσιο χρέος, δίχως τη συμβολή των ιδιωτών επενδυτών, θα καταστεί πολιτικά αδύνατο να σταματήσει.

Η συγκεκριμένη πρόταση αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημοσίου χρέους θα αποτελέσει ένα καθαρό μήνυμα της ετοιμότητας της ελληνικής κυβέρνησης για πλήρη εξυπηρέτηση των  δανειακών της υποχρεώσεων και θα γίνει δεκτή από τις αγορές χωρίς πολλές αναταραχές.  Βέβαια, δίχως ένα αξιόπιστο πρόγραμμα οικονομικής αναπροσαρμογής, οι αγορές θα αντιμετωπίσουν κάθε αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους ως προοίμιο για μια πραγματική στάση πληρωμών αργότερα, κι αυτό θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερα πρίμιουμ.

Αλλά και το καλύτερο πρόγραμμα δημοσιονομικής αναπροσαρμογής δεν μπορεί να χρηματοδοτηθεί δίχως μια κάποια συμβολή και των ιδιωτών επενδυτών, δηλαδή κάποιον τύπο αναδιάρθρωσης του χρέους. Η μόνη διέξοδος για την Ελλάδα είναι επομένως να συνδυάσει και τα δύο αυτά στοιχεία: αναδιάρθρωση του χρέους της και εθνική συναίνεση για περικοπές σε μισθούς και κοινωνικές δαπάνες. Η παρούσα προσέγγιση – που εστιάζει μόνο στις ανάγκες χρηματοδότησης ή δημοσιονομικής αναπροσαρμογής για το έτος 2010 και αφήνει όλες τις δύσκολες αποφάσεις για αργότερα – δεν θα αποδώσει.

Τι εστί χρήμα κλπ...

[Θα γράψω σε λίγο σχετικά με το χρήμα, την εργασία και τους πόρους...]



[συνεχίζεται...]

Υπάρχουν ακόμα ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ !!!


...
Τα τελευταία έντεκα χρόνια έχει δώσει ζωή σε 9.000 παιδιά σε ολόκληρο τον κόσμο.

Μοναδική του αμοιβή, το χαμόγελο που ξαναγεννήθηκε στα χείλη τους.

Ο καρδιοχειρουργός Αυξέντιος Καλανγκός, ο καλύτερος μαθητής του Μαγκντί Γιακούμπ, αποτελεί ένα ζωντανό μήνυμα ελπίδας ότι η ανθρωπιά δεν έχει χαθεί.

Το όνομά του έχει συνδεθεί με τη σωτηρία πολλών καρδιοπαθών στο Λίβανο, στη Γεωργία, στη Σερβία, στην Κύπρο, στην Ινδία, στο Μαρόκο, στην Αλγερία, στο Μαυρίκιο, στη Μοζαμβίκη, στην Ερυθραία, στο Κιργιστάν, στη Μαδαγασκάρη, στη Βενεζουέλα, στην Ουκρανία και στην Μποτσουάνα.

Ο Ελληνας καρδιοχειρουργός Αυξέντιος Καλανγκός δεν απέκτησε τυχαία τον τίτλο του «γιατρού των φτωχών παιδιών».

Στα 23 του αποφοίτησε από την Αμερικανική Ιατρική Σχολή της Κωνσταντινούπολης και στα 40 του έγινε τακτικός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης. Αργότερα ήταν ο καλύτερος μαθητής του κορυφαίου καρδιοχειρουργού Μαγκντί Γιακούμπ.

Ιδρυτής του φιλανθρωπικού ιδρύματος «Καρδιές για όλους», ο Έλληνας γιατρός από την Πόλη μαζί με την ομάδα του δεν κάνει τίποτα άλλο από το να χειρουργεί καθημερινά δωρεάν όλα τα παιδιά στις φτωχές συνοικίες του κόσμου, μόνο και μόνο για να ξαναδεί το χαμόγελο στα χείλη τους.

«Μπορεί να ακουστεί κοινότυπο, αλλά είναι αλήθεια: η μόνη μου ανταμοιβή είναι το χαμόγελο των παιδιών που έχω σώσει και η χαρά που νιώθουν οι οικογένειές τους. Αυτά μου αρκούν» λέει περήφανος μιλώντας στην «Espresso».

Ζει στην Υεμένη, αλλά οπουδήποτε στο κόσμο κι αν τον χρειαστούν, δηλώνει παρών. Δουλεύει δεκαοχτώ ώρες τη μέρα, όμως όπως λέει δεν κοιτάει ποτέ το ρολόι του: «Στην Υεμένη, που είναι η βάση μου, χειρουργώ κάθε μήνα περίπου σαράντα με πενήντα περιστατικά.

Οταν ταξιδεύω για φιλανθρωπικό σκοπό, είμαι ικανός να χειρουργήσω περίπου πενήντα περιστατικά μέσα σσε δέκα μέρες, για να αυξήσω τον αριθμό των παιδιών που περιμένουν μήνες και χρόνια να υποβληθούν σε επέμβαση.

Υπερβαίνω τις δυνάμεις μου. Δουλεύω περίπου δεκαοχτώ ώρες την ημέρα και τα Σαββατοκύριακα».

«Πιστεύω στον Θεό»

Ο πρώτος άνθρωπος που του έδειξε το δρόμο της φιλανθρωπίας ήταν -όπως μας αποκαλύπτει ο ίδιος- ο πατέρας του, κορυφαίος παθολόγος στην Κωνσταντινούπολη: «Από τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι ότι ο πατέρας μου μου έλεγε να αφουγκράζομαι τον πόνο των ανθρώπων και ειδικά αυτών που ζούνε στη φτώχεια».

Τον ρωτάμε αν πιστεύει στον Θεό. Αν έχει κάποια βάση αυτό που λέμε όταν κινδυνεύει κάποιος δικός μας άνθρωπος: «Ο Θεός να βάλει το χέρι του».

Η απάντησή του είναι αφοπλιστική: «Πρέπει να ξέρετε πως κάθε φορά που χειρουργώ πάνω από το χειρουργικό τραπέζι δεν κάνω τίποτα άλλο από το να επικαλούμαι τον Θεό». Και συνεχίζει συγκινημένος: «Αμέσως μετά, όταν όλα πάνε καλά, σε κάθε ευκαιρία θαυμάζω το έργο του Θεού πάνω σε μας τους ανθρώπους. Ναι, λοιπόν, πιστεύω στον Θεό. Άλλωστε, ο παππούς μου ήταν ιερέας».

Ερχεται όμως κάποια στιγμή στη ζωή, όπως μας λέει ο κ. Καλανγκός, που όλοι οι άνθρωποι νιώθουν πως κάποια πράγματα είναι υπεράνω των δυνάμεών τους: «Θυμάμαι πριν από εννιά χρόνια είχα χειρουργήσει ένα δύσκολο περιστατικό στη Μοζαμβίκη.

Ενα παιδί 3 ετών με καρδιακή ανεπάρκεια, το οποίο όμως απεβίωσε τρεις ημέρες μετά την επέμβαση και ενώ νοσηλευόταν στην εντατική μονάδα. Οταν πήγα να συζητήσω τις αιτίες του θανάτου με τη μητέρα του, έμαθα έκπληκτος ότι αυτή η γυναίκα ήταν έγκυος 7 μηνών και μόλις πριν από δύο μήνες είχε χάσει και τον σύζυγό της.

Είχε, λοιπόν, πουλήσει τα πάντα για να μπορέσει να μεταφέρει το άρρωστο παιδί της από το χωριό στην πρωτεύουσα, στο ιατρικό μας κέντρο, ενώ ταυτόχρονα την είχαν εγκαταλείψει φίλοι και συγγενείς. Το κλάμα και ο πόνος αυτής της γυναίκας που δεν είχε χρήματα ούτε για να θάψει το παιδί της με έκαναν να καταλάβω, με τον πιο σκληρό τρόπο, τι σημαίνει ζωή.

Της έδωσα αμέσως όλα μου τα χρήματα, όλο μου το μισθό και ζήτησα από τον διευθυντή του ιατρικού κέντρου να της δώσει δουλειά στο μαγειρείο της μονάδας, όπως και έγινε. Σήμερα είναι ευτυχισμένη. Γέννησε τελικά δύο παιδάκια και συνεχίζει μέχρι σήμερα να δουλεύει στο ίδιο κέντρο.

Είναι αυτές οι συνθήκες στις χώρες του Τρίτου Κόσμου που μου δίνουν την εντύπωση πως ορισμένα πράγματα εξακολουθούν να είναι "υπεράνω των δυνάμεών μου", όμως ποτέ δεν λυγίζω.

Βέβαια, για να αλλάξουν οι συνθήκες ζωής και το βιοτικό επίπεδο σε αυτές τις χώρες πρέπει οι μεγάλες δυνάμεις να δουν διαφορετικά τις αιτίες της φτώχειας».

Η ευτυχία της προσφοράς

Παρά το γεγονός ότι έχει βραβευτεί δεκάδες φορές από διεθνείς οργανισμούς και ιδρύματα, όπως ο ίδιος λέει, δεν έχει αλλάξει ούτε στο ελάχιστο τις συνήθειές του και το χαρακτήρα του: «Σας λέω μετά λόγου γνώσεως πως όλα αυτά τα χρόνια όσο ακριβώς προχώρησα σε επιστημονικό και σε φιλανθρωπικό επίπεδο, άλλο τόσο προσπαθώ να είμαι ταπεινός, και αυτό είναι το μεγαλύτερο ιδανικό στη ζωή».

Τι κι αν έχει θυσιάσει το χρόνο του και την οικογενειακή του ζωή; Εκείνο που έχει σημασία -όπως λέει- είναι να είσαι χρήσιμος για τον διπλανό σου. Αυτό προσπαθεί να μεταλαμπαδεύσει και στα δύο παιδιά του - τις ελάχιστες ώρες που είναι κοντά τους.

Ομως, ο Αυξέντιος Καλανγκός δεν έχει μόνο τον Κωνσταντίνο και τον Αλέξανδρο.

Εχει σαν παιδιά του 9.000 φτωχά αγγελούδια που δεν είχαν πρόσβαση στη δημόσια και δωρεάν υγεία των χωρών που ζούσαν, στα οποία χάρισε αφιλοκερδώς το δικαίωμα να αναπνέουν και να μπορεί η καρδούλα τους να χτυπάει κανονικά.

Συνεχιστές του φιλανθρωπικού και του επιστημονικού έργου του ευτυχώς -όπως λέει- υπάρχουν, κι είναι όλοι

    * ΑΝ ΡΩΤΗΣΟΥΜΕ  1000 ΑΤΟΜΑ,

ΟΛΟΙ ΞΕΡΟΥΝ ΤΗΝ ΜΕΝΕΓΑΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΖΟΥΛΙΑ,

ΕΝΩ ΤΟΝ ΣΩΤΗΡΑ ΓΙΑΤΡΟ ΔΕΝ ΤΟΝ ΞΕΡΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ



    * Αυτές είναι οι αξίες μας και οι αρχές μας, διότι:

           ΕΙΜΑΣΤΕ  Η  ΓΕΝΙΑ  ΤΟΥ  ΤΙΠΟΤΑ  ( ; ) 

Επιτέλους αναφώνησε ο Πρόεδρος του ΣΕΒ...

[απο το φίλο μου Δημήτρη...]
=====================

"Επιτέλους"!

Αυτό αναφώνησε ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δημ. Δασκαλόπουλος, μετά το πρόσφατο διάγγελμα του πρωθυπουργού. Ενθουσιάστηκε από τη σκληρότητα των μέτρων που εξαγγέλθηκαν. Τώρα που μπήκαμε σε επιτήρηση θα πλέει σε πελάγη ευτυχίας.
Τον περασμένο Οκτώβριο βρέθηκε σε μια έκθεση στο Λονδίνο κι αγόρασε ένα πίνακα 1,5 εκατ. $. Όσα θα βγάλει ένας εκπαιδευτικός δουλεύοντας 60 χρόνια ή ένας εμποροϋπάλληλος δουλεύοντας 80 χρόνια ! Είναι να μη χαίρεται με τη σκληρή λιτότητα (των εργαζομένων) και με την επιτήρηση;

Στην ελληνική κοινωνία υπάρχει συσσωρευμένος τεράστιος πλούτος κι εμείς πρέπει πάλι να πληρώσουμε για χρέη που ποτέ δεν δημιουργήσαμε. Τα ταμεία είναι άδεια αλλά και οι τσέπες μας επίσης. Ποιοι έχουν τέλος πάντων τα λεφτά;

Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα :

* Τα τελευταία 12 χρόνια το ΑΕΠ της χώρας αυξήθηκε κατά 60%. Αφού το δικό μας εισόδημα (των εργαζομένων) δεν αυξήθηκε καθόλου. ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΟΛΟΣ ΑΥΤΟΣ Ο ΠΛΟΥΤΟΣ ;

* 30.000 ελληνικές οικογένειες διαθέτουν στα τμήματα private banking των τραπεζών περίπου 50 δις ε. ενώ άλλα 40 δις έχουν καταθέσει Έλληνες πολίτες στο εξωτερικό. Μάλλον δημόσιοι υπάλληλοι θα 'ναι...

* Μόνο οι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο εταιρείες είχαν κέρδη: 11,8 δις ε. το 2009, 10 δις το 2008 και 11,3 δις το 2007.

Η Εθνική Τράπεζα την τελευταία πενταετία είχε κέρδη 6,3 δις ?.

Το 2009 η ΔΕΗ πραγματοποίησε κέρδη 1,1 δις ενώ προέβλεπε ο προϋπολογισμός της 531 εκ. ε.

* Ελληνικές επιχειρήσεις (υπολογίζονται 4.000) έχουν επενδύσει σχεδόν 20 δις ε. στο εξωτερικό, από τα οποία τα 16 δις στα Βαλκάνια.

* Την τετραετία 2004 - 2008 χαρίστηκαν πάνω από 9 δις ε. σε περίπου 50.000 επιχειρήσεις ( τα 5,1 δις από τη μείωση του συντελεστή φορολόγησης των κερδών από 35% σε 25% και 3,5 δις από τις δυο ρυθμίσεις περαίωσης ανέλεγκτων χρήσεων).

* Υπάρχουν 10.000 υπεράκτιες (offshore) εταιρείες ελληνικών συμφερόντων που διακινούν γύρω στα 500 δις ε. και το δημόσιο χάνει ετησίως από φόρους 6 - 10 δις.

* Κάθε χρόνο οι καταναλωτές πληρώνουν και οι επιχειρήσεις εισπράττουν αλλά δεν αποδίδουν περί τα 6 με 6,5 δις ε. από ΦΠΑ.

* Η εισφοροδιαφυγή φτάνει τα 8 δις ε. ετησίως (από ποιους . τους μισθωτούς, που καλούνται να πληρώσουν «το μάρμαρο»;).

* Πάνω από 5.000 επιχειρήσεις οφείλουν 31 δις ε. στο δημόσιο και άγνωστο ποσό από μη καταβληθείσες εργοδοτικές εισφορές (πρόκειται για τα ένσημα των εργαζομένων) στο ΙΚΑ και τα άλλα ταμεία.

* Οι έλληνες εφοπλιστές αγόρασαν το 2009 -χρονιά κρίσης- 164 μεταχειρισμένα πλοία διαθέτοντας 3,16 δις $. Μικρό ποσό για τους εφοπλιστές. Ο ελληνικός εφοπλισμός ελέγχει σχεδόν το 20% του παγκόσμιου στόλου και το 40,9% της κοινοτικής ναυτιλίας. Αν και αποτελεί παγκόσμια δύναμη στηρίζεται σημαντικά από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Η Εθνική Τράπεζα τους έχει δανείσει 3,5 δις ?, η Πειραιώς 2 δις ? κι ακολουθούν οι υπόλοιπες. Με τις δικές μας,τις λαϊκές αποταμιεύσεις - καταθέσεις οι τράπεζες χρηματοδοτούν το «θαύμα» της ελληνικής ναυτιλίας (να μην μιλήσουμε για το πώς ένα υγιές ταμείο όπως το ΝΑΤ βούλιαξε, χρηματοδοτώντας με μορφή δανείου την ύψωση της Ελληνικής
σημαίας στα πλοία Ελλήνων εφοπλιστών -από τον Κων. Καραμανλή κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης- και φυσικά οι εφοπλιστές δεν έχουν επιστρέψει
δεκάρα ως τώρα από τα χρωστούμενα και σε ένδειξη ευγνωμοσύνης και πατριωτικής συνείδησης αφελλήνισαν τα πλοία τους από Έλληνες ναυτικούς με
αποτέλεσμα το ΝΑΤ να βουλιάξει σχεδόν οριστικά).

* Κι επειδή είμαστε παραδοσιακά ναυτική χώρα δεν θα μπορούσε να υστερούμε και σε κότερα, θαλαμηγούς κλπ.

Ο Θόδ. και Γιάννα Αγγελοπούλου πούλησαν τη θαλαμηγό τους -που ήταν η καλύτερη στη χώρα- κι αγόρασαν ένα υπερσύγχρονο mega yacht μήκους 85,6 μέτρων κι αξίας 150 εκατομ. $.

Ο εφοπλιστής Προκοπίου έχει παραγγείλει θαλαμηγό 106 μέτρων αξίας πάνω από 100 εκατ.$.

Ο Π. Δράγνης έχει κότερο 82 μέτρα

Έχει γραφτεί ότι η θαλαμηγός του Μελισσανίδη κοστίζει 65 εκ. , του Κούστα 60 εκ. , του Βαφειά το ίδιο κι ακολουθούν άλλοι με ακριβότερα κι άλλοι με φθηνότερα κότερα, όπως Κοπελούζος, Πατέρας, Τσάκος, Αλαφούζος, Κωστόπουλος,Ρέστης, Βασιλάκης, Κοντομηνάς, Μαρινόπουλος κλπ.

Ο Σπ. Λάτσης νοικιάζει την 117 μέτρων «Τurama», σε μη έχοντες κότερο επιχειρηματίες, αντί 90.000 ε. τη μέρα !

* Μη νομίσετε ότι υστερούμε και στον αέρα. Διακόσια είκοσι ιδιωτικά αεροπλάνα είναι καταγεγραμμένα στα ελληνικά νηολόγια (χώρια όσα είναι σε νηολόγια του εξωτερικού ).

Η Μαρ. Λάτση έχει 3 ιδιωτικά τζετ (Boeing 757, Boeing 737 και Gulfstream IV) Ο Βγενόπουλος 2 (Cesna και Falcon 900)

Ο M. Κυριακού ένα και καλό αξίας 50 εκ.

Ο Ρέστης ένα των 47 εκ., ο Κόκκαλης, ο Μελισσανίδης, ο Τσακίρης, ο
Μαρινάκης, ο Θοδ. κι η Γ. Αγγελοπούλου και πολλοί άλλοι.

Τα έξοδα συντήρησης ενός τέτοιου αεροσκάφους φτάνουν το χρόνο 1 με 1,5 εκατ. ? !

* Ο Λ. Λαυρεντιάδης ξόδεψε το Δεκέμβρη 70 εκ ? κι αγόρασε το 31,3% της Proton Bank αφού πρωτύτερα είχε δώσει 36 εκ. για το 50% του γηπέδου Καραϊσκάκη και άλλα 86 εκ.για να επαναγοράσει τη «Νεοχημική», από την πολυεθνική Carlyle. Έδωσε και κάτι «ψιλά» για ν' αποκτήσει μερτικό σε κάποια από τα μεγαλύτερα ΜΜΕ της χώρας (13,53% στον Πήγασο, που ελέγχει ΜEGA και Έθνος, 9,62% στην Ελευθεροτυπία, κι ελέγχει Flash 9.61, Espresso, City
Press, Αthens News, Σφήνα, Ισοτιμία κλπ).

* Ο Β. Ρέστης αγόρασε το πιο αναγνωρίσιμο τουριστικό αξιοθέατο του Μαυροβουνίου, το νησάκι του Αγ. Στεφάνου, ξοδεύοντας 30 εκ. και σχεδιάζει να επενδύσει 50 εκ. χτίζοντας βίλες σε αυτό.

* Έρευνα του Hotels.com (καλοκαίρι 2009) έδειξε πως η ακριβότερη σουίτα στον κόσμο νοικιάζεται 50.000$ και είναι του Grand Resort στο Λαγονήσι Αττικής!

* Σύμφωνα με στοιχεία του ΕΟΤ, από το Μάρτη του 2005 ως τον Οκτώβρη του 2009, είχαν υπαχθεί στον αναπτυξιακό νόμο (Ν. 3290/04) 1790 επενδύσεις ξενοδόχων προϋπολογισμού 5,7 δις ? και επιδοτήθηκαν με 2,5 δις ?. Δηλαδή το 44% ήταν από δικά μας λεφτά.

Τζάμπα επενδυτές μιας και τα υπόλοιπα είναι κρατική επιχορήγηση (τα δικά μας λεφτά από τους φόρους) και δανεικά από τις δικές μας καταθέσεις στις τράπεζες.

* Πάνω που πήγαν να μας πείσουν πως «δεν υπάρχει σάλιο» και λίγο μετά την ανακοίνωση της επιτήρησης, πληροφορηθήκαμε ότι αγοράζουμε 6 γαλλικές φρεγάτες κόστους 2,5 δις ?, για να υπερασπίζουν τα «εθνικά μας δίκαια» ανοιχτά της Σομαλίας και στον Περσικό κόλπο.

* Δεν αναφέρομαι καθόλου στις μίζες και στα σκάνδαλα (Siemens, Βατοπαίδι,δομημένα ομόλογα, διαγραφή προστίμου 5,5 δις ? της «Ακρόπολης
Χρηματιστηριακή» κλπ) γιατί είναι γνωστά.

Άλλωστε έχει επιληφθεί κι η ελληνική .«δικαιοσύνη».

* Ούτε στα 28 δις ? που τέθηκαν στη διάθεση των τραπεζών και τώρα τα χρησιμοποιούν για να δανείσουν το κράτος σαν κοινοί τοκογλύφοι.

Μήπως παρατηρήσατε ότι το ποσόν του κρατικού ελλείμματος (περίπου 500 δις ?) είναι ισόποσο με τα ανακοινωμένα υπερκέρδη των τραπεζών τα τελευταία χρόνια; Μήπως πρόκειται για τα ίδια λεφτά;

Μπορεί να ζούμε όλοι στην ίδια χώρα αλλά μας κατάντησαν να είμαστε δυο διαφορετικές χώρες, δυο διαφορετικοί και αντίθετοι κόσμοι.

Οι κυβερνήσεις και τα κόμματα μας σπρώχνουν σε δυο κόσμους μέσα στην ίδια χώρα.

Από τη μια ο κόσμος μας:

Ανεργία, απολύσεις, τρομοκρατία κι εξευτελισμοί στους χώρους δουλειάς, υπερεργασία χωρίς αμοιβή, ανασφάλιστη εργασία, μερική απασχόληση, προσωρινή απασχόληση, μισθοί των 700 ε. για τους νέους, συντάξεις των 400 ε. για τους γέροντες μια και η σύνταξη θα δίνεται στα 67, δάνεια και κάρτες, φροντιστήρια των παιδιών, η βενζίνη στα 1,4 ?, οι μισθοί που κόβονται, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η απειλή κλεισίματος των μικρομεσαίων επιχειρήσεων λόγω του εξοντωτικού ανταγωνισμού ή η πώλησή τους σε εξευτελιστική τιμή για να καλυφθούν τα υψηλότοκα δάνεια από τις τράπεζες (όπου οδηγήθηκαν ή θα οδηγηθούν από τον φαύλο κύκλο -μείωση μισθών, ανεργία,
μείωση αγοραστικής δύναμης, μείωση πωλήσεων, δανεισμός και κλείσιμο των μικρών επιχειρήσεων), ο φόβος κι η αγωνία για το αύριο.

Κι απ' την άλλη ο κόσμος τους:

Τραπεζίτες, βιομήχανοι κι εφοπλιστές, επενδυτές, golden boys, πολυτελείς επαύλεις, ιδιωτικά τζετ, θαλαμηγοί, χειροποίητες Bentley και θηριώδη Hummer, διαμάντια και τσάντες Luis Vitton και Hermes, η Μύκονος,
το Κολωνάκι και η Εκάλη, σαλέ και σούσι μπαρ, χαριτωμένοι μόδιστροι και «καλλιτεχνάδες διανοούμενοι λινάτσες», όπως λένε κι οι Active Member.

Ένας κόσμος σπατάλης, χλιδής, σαπίλας και παρακμής.

Τελικά λεφτά υπάρχουν αλλά όχι για μας. Είναι δικά μας αλλά δεν είναι για μας.

Εμείς τα «γεννήσαμε» αλλά δε μας ανήκουν.

Φταίμε όμως κι εμείς γιατί όπως λέει κι η παροιμία:

«Εαν δεν εγονάτιζε η καμήλα δεν την εφορτώνανε».

ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ, ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΘΕΙΤΕ ΚΑΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΕΙΣΤΕ, ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΕΙΣΤΕ.

ΔΡΑΣΤΕ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΤΕ.

ΙΣΩΣ ΑΥΡΙΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ. Η ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Η ΤΙΜΩΡΙΑ ΜΑΣ.

Τελεία ο τόπος και πάμε για την παύλα (από τον Δ.Ιατρόπουλο)

Τελεία ο τόπος και πάμε για την παύλα
Κυριακή, 25 Απρίλιος 2010 10:00

Eνδιαφέρουσα ανοιχτή επιστολή που συγκλονίζει του ποιητή Δημήτρη Ιατρόπουλου, στους Έλληνες τραπεζίτες, μεγαλοεπιχειρηματίες, εφοπλιστές κι αρχοντοδεσπότες.

Τελεία ο τόπος και πάμε για την παύλα«Κυρίες και Κύριοι, αδελφοί Συνέλληνες. Τώρα που πέσανε πια όλες οι μάσκες, τώρα που η χώρα αυτή, για άλλους Πατρίδα, για άλλους χώρος επιχειρήσεων και για άλλους κερδοσκοπικός παράδεισος, κινδυνεύει όχι πλέον να πτωχεύσει αλλά να σβηστεί απ τον παγκόσμιο χάρτη κυριολεκτικά, σε ελάχιστα μονάχα χρόνια, τώρα λοιπόν που οι κατεργάρηδες μέσα κι έξω απ τον τόπο, είναι τόσοι πολλοί ώστε να μην υπάρχουν πάγκοι για να καθίσουν, ας κοιταχτούμε στα μάτια, στα ίσα, κι ας κουβεντιάσουμε σταράτα και κάθετα.

Γνωριζόμαστε όλοι σ' αυτό τον τόπο. Εννοώ κι εσάς τους 10.000 -δεν είσαστε περισσότεροι- κι εμάς που παροικούμε την Ιερουσαλήμ της Ενημέρωσης ως ένοικοι του Δημόσιου Βήματος αυτής εδώ της τραυματισμένης Δημοκρατίας.

Δεν ωφελεί κανέναν μας πια, η Οπισθοδακτυλοκρυψία, το Συναξάρισμα, η Επαγγελματική Υποκρισία και το Αλληλοπαραμύθιασμα. Η Ελλάδα έγινε Μπατεσκυλαλεσταρία. Απευθύνομαι σ' εσάς, -με ξέρετε όλοι, περνάτε καλά μαζί μου όταν «τα χώνω» από τηλεοράσεως, έχετε διασκεδάσει με τα τραγούδια μου, κοντά μισόν αιώνα τώρα, και σε κάποιες εξαιρέσεις σας μάλιστα, έχετε επικοινωνήσει και με τον καθαρό ποιητικό μου λόγο, κλπ.

Απευθύνομαι σ εσάς, διότι εσείς κυβερνάτε εδώ και πολλά χρόνια τον τόπο. Αγοράζετε και εξαγοράζετε επίορκους, ανίκανους και φτωχομπινέδες πολιτικούς, -οι εξαιρέσεις, πασίγνωστες και φωτεινές δεν αρκούν να τουμπάρουν τη ζυγαριά- φτιάχνετε νόμους και καθιερώνετε διατάξεις σύμφωνα με τα κλειστά δικά σας συμφέροντα, γράφοντας στα παλιά σας τα παπούτσια το λαό αυτής της χώρας. Τον οποίο συχνά πυκνά φωνάζετε να σκύψει κι άλλο και να βγάλει απ τη μύγα το ξύγκι να το καταθέσει στις ατέλειωτες τεράστιες δεξαμενές χρημάτων που είτε κληρονομικά, είτε με τη δικιά σας μαεστρία και ικανότητα, έχετε αποθηκεύσει για πολλές-πολλές γενιές των οικογενειών σας.

Απευθύνομαι σ' εσάς γιατί δεν είσαστε όλοι παλιοτόμαρα, η συντριπτική σας πλειοψηφία έχει σπουδάσει, συνήθως στο εξωτερικό, έχετε λάβει και ελληνική παιδεία, ξέρετε γλώσσες αλλά μιλάτε και την ελληνική πολύ καλά.

Έχετε διαβάσει ιστορία και μετέχετε των παραδόσεων στο βαθμό που οι τελετές τους σας εξασφαλίζουν ένα μίνιμουμ ψυχικής ευφορίας.

Πολλοί από σας είσαστε και αληθινά φιλοπάτριδες. Και βοηθάτε μακριά από τη δημοσιότητα με συγκεκριμένο φιλανθρωπικό έργο.

Κανείς δεν δικαιούται να σας βάλει σ' ένα καζάνι όλους μαζί, έτσι απλουστευτικά και αφελώς.
Απευθύνομαι λοιπόν σ εσάς, γιατί ετούτες τις μέρες η Ιστορία μας η Ελληνική, μας χτυπάει τα τζάμια των παραθύρων, έρχεται τη νύχτα στον ύπνο μας, κυκλοφορεί αμεταμφίεστη πλέον στους δρόμους μας, τη βλέπετε βουρκωμένη να κρεμιέται σαν την πρώτη τυχούσα πουτάνα στα περίπτερα...

Κατ αρχήν, εσείς οι τραπεζίτες μας. Όπως η ίδια η Τράπεζα της Ελλάδας ομολογεί, το ενεργητικό σας είναι 580 δισεκατομμύρια Ευρώ. Τα τελευταία χρόνια μονάχα, κερδίσατε 350 δις!

Κι εσείς οι επιχειρηματίες μας. Τα «Νέα» γράφανε το Μάη του 09, αυτό που αποκαλύπτει το παγκόσμιο Δίκτυο Φορολογικής Δικαιοσύνης, ότι έχετε 10.000 οφ- σορ εταιρίες δικές σας και κάνετε κάθε χρόνο τζίρο, 500 δις!
6.000 από σας χρωστάτε 15 δις ευρώ στο κράτος! Αλλά τα ρέπος σας, γίνανε τα τελευταία χρόνια 277 δις ευρώ! Και οι προθεσμιακές σας καταθέσεις στις τράπεζες είναι άλλα 136 δις!

Και το επίσημο Ενεργητικό των επιχειρήσεών σας, (τα λέει η ICAP αυτά) έχει φτάσει στα 700 δις! Την ίδια ώρα αυτή η κυβέρνηση, έχει κιόλας ανακοινώσει τη χρηματοδότησή σας με 10 δις ευρώ μέσω του ΕΣΠΑ, με άλλα 7,2 δις ευρώ μέσω του Επενδυτικού Νόμου, με άλλα 6 δις μέσω των «Συμπράξεων Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα», ενώ άλλα 4 δις ευρώ σας τα χαρίζει για τις πληρωμές των ασφαλιστικών εισφορών που οφείλετε!

Τι άλλο θέλετε πια; ΄Ελεος!

Εσείς οι εφοπλιστές μας, πάλι, το έλλειμμα των 30 δις ευρώ για το οποίο πάμε να βουλιάξουμε έναν ολόκληρο λαό στη μιζέρια, ισοδυναμεί, («Καθημερινή» (8/9/2009)), με μια και μόνο παραγγελία σας για τη ναυπήγηση των νέων 777 ποντοπόρων πλοίων σας εντός του 2009!

Όσο για σας αρχοντοδεσπότες, με την αμύθητη περιουσία που δεν μπορεί να μετρηθεί καν, τι να πει κανείς, οι αριθμοί χλομιάζουν! Δισεκατομμύρια ευρώ, τεράστια φιλέτα της χώρας, χιλιάδες ακίνητα, κτήρια, μέγαρα, καταθέσεις, μετοχές, ΜΚΟ μαϊμούδες, λιβάδια, κοπάδια...

Λοιπόν; Τι θα κάνουμε Κύριοι; Βλέπετε ένα λαό στη συντριπτική του πλειοψηφία ολιγογράμματο, μαστουρωμένο απ τον μπανιστηρτζίδικο λαϊκισμό, και πανικόβλητο. Έχετε κι εσείς, -ξέρετε ποιοι- ευθύνη γι αυτή την κατάντια.

Βλέπετε αναρίθμητους προβοκάτορες να καταστρέφουν τα πάντα, να καίνε τη χώρα βάσει σχεδίου, να βομβαρδίζουν την όποια εναπομείνασα εθνική φυσιογνωμία, να διαλύουν τον κοινωνικό ιστό.

Βλέπετε μια νεολαία ζαλισμένη, και με το δίκιο της. Βλέπετε την ξευτίλα, την υποτέλεια, την υποταγή, η Ελλάδα κινδυνεύει για πρώτη φορά μετά από την ΄Αλωση της Πόλης με μια καινούργια Άλωση.

Θα το επιτρέψετε; Τι σόι αίμα κυλάει στις φλέβες σας; Πόσο νομίζετε ότι θα ζήσετε; Μια μπριζόλα χωράει η κοιλιά σας κι αυτή μετά από άδεια του γιατρού. Για τους απογόνους σας φροντίσατε δεν κινδυνεύουν για πολλές γενιές, τα είπαμε.

Δεν υπάρχει ανάμεσα σας ένας Έλληνας μωρέ, μια αληθινή Ελληνίδα, να βουρκώσει επιτέλους, γαμώ τα λεφτά σας, γαμώ; Η πατρίδα κυλιέται σαν τσούλα στα πεζοδρόμια, οι κωλοσύμμαχοι βγάζουνε όλα τους τα κόμπλεξ, οι ανθέλληνες περιμένουν σαν κοράκια να μοιράσουν τις σάρκες μας, κι εσείς μετράτε τι ακόμα θα κερδίστε απ' αυτό το σαρακοφαγωμένο «νεοελληνικό» κρανίο, που πάνε να του αφαιρέσουν εντελώς τη φαιά ουσία απ την κρανιακή κάψα;

Τα παιδιά μας μισογραμματιζούμενα, οι γέροι μας πανικόβλητοι, οι ψυχές μας πεταγμένες στα πεζοδρόμια, τα όνειρά μας σκέτοι εφιάλτες, ηγέτες δεν έχουμε, πολιτικούς δεν έχουμε, πνευματικούς ανθρώπους δεν έχουμε, μαλάκες οι περισσότεροι, τελεία ο τόπος και πάμε για την παύλα.

ΥΣΤΕΡΟΛΟΓΙΟΝ:
Ε, όχι λοιπόν, όχι! Εσείς κυβερνάτε! Κάντε κάτι. Τη σκόνη μονάχα να δώσετε, σώθηκε η πατρίδα. ΄Εχετε και τον τρόπο και τη δύναμη. Κρατείστε την Ελλάδα, γιατί φεύγει! Και δεν το θέλετε ούτε εσείς, που διαβάζετε την ιστορία, να σας σκατοψυχάνε οι μεταγενέστεροι! Δώσετε στην Ελλάδα τη σκόνη από τα αμύθητα πλούτη σας, για να μην διαλυθεί η σκόνη της μνήμης σας κάποτε, στους πέντε ανέμους. Κάντε αυτό που πρέπει. Τώρα. Εσείς, και αμέσως!