Τα αρνητικά συναισθήματα μπορούν να δημιουργήσουν ακόμα και καρκίνο

Τα συναισθήματα μπορούν να σαμποτάρουν την αντίδραση του ανοσοποιητικού

Γράφει ο Δημήτρης Κίμογλου

Το ΡΝΙ Psycho neuro immunology παρέχει σταθερές επιστημονικές αποδείξεις ότι τα συναισθήματά μας έχουν άμεση και μετρήσιμη επιρροή στο ανοσοποιητικό μας σύστημα. Δυστυχώς όμως, οι γιατροί σπάνια συμβουλεύουν θεραπείες που θα αντιδράσουν στην αρνητική επιρροή των συναισθημάτων στο ανοσοποιητικό.
Αρχικά, ας εντοπίσουμε τα συναισθήματα που εμποδίζουν τη λειτουργία του ανοσοποιητικού. Μετά, θα κατανοήσουμε τα βήματα που υποδεικνύονται για την αναχαίτιση αυτών των συναισθημάτων.

Η διάγνωση καρκίνου προκαλεί σοβαρό συναισθηματικό τραύμα στους περισσότερους ασθενείς. Τα συναισθήματα της πρώτης εβδομάδας μετά την διάγνωση, συμπεριλαμβάνουν πανικό, φόβο, απόγνωση και άρνηση. Καθώς προχωρά η θεραπεία, οι ασθενείς τείνουν να απομονώνονται, να αισθάνονται ότι εκδιώχθηκαν από την φυσιολογική ζωή και ότι στερούνται μέλλοντος. Η θεραπεύτρια Beata Bishop περιγράφει αυτήν την εμπειρία ως εξής:

'Ο φόβος γεννιέται από δύο πηγές. Η μια είναι ...........
λογική, βασιζόμενη στην πολύ πραγματική απειλή της δεινοπάθειας, της σωματικής παραμόρφωσης, των δραστικών θεραπειών με σοβαρές παρενέργειες και με την πιθανότητα τελικά να μην υπάρξει ίαση. Όμως, υπάρχει και ο μη-λογικός φόβος, που ‘βλέπει’ τον καρκίνο ως εισβολέα, έναν κακό εξωγήινο που διαπέρασε τις άμυνές μας και ίσως μας σκοτώσει. Μέσα στον πανικό τους, λίγοι ασθενείς αντιλαμβάνονται ότι οι όγκοι δεν έρχονται από το διάστημα, αλλά από την κακή λειτουργία του ίδιου τους του σώματος. Όλ’ αυτά τα συναισθήματα είναι αρνητικά και βασανιστικά. Επιδεινώνονται με την αντιμετώπιση των περισσότερων γιατρών, που είναι συνήθως αμυντική και επιφυλακτική, αν όχι τελείως ψυχρή.'

Αυτά τα δυνατά συναισθήματα αποδυναμώνουν το ανοσοποιητικό σύστημα. Ανάλογα με τον βαθμό στον οποίο ο ασθενής βιώνει αυτά τα συναισθήματα, η διάγνωση μπορεί να βρει τον ασθενή με σχετικά λίγα συμπτώματα, έως ραγδαία εξέλιξη προς τον σύντομο θάνατο. Ο ασθενής έχει ανάγκη από επιβεβαίωση από ανθρώπους που επιβίωσαν του καρκίνου. Μια θεραπεία μπορεί να βοηθήσει στην αναχαίτιση της αρνητικής επιρροής της διάγνωσης. Όμως, η θεραπεία του καρκίνου σπάνια προκαλεί θετικά συναισθήματα. Η φαρμακευτική κοινότητα, αφήνει το βάρος της ψυχολογίας του ασθενή, στην οικογένειά του ή στην θρησκευτική του κοινότητα.

Οι όγκοι αντιπροσωπεύουν σημάδι αδύναμου ανοσοποιητικού συστήματος, που έχει δημιουργηθεί πολύ πρίν την διάγνωση του γιατρού. Το ανοσοποιητικό μας σύστημα πολεμά τον καρκίνο ολόκληρη τη ζωή μας. Ένα δυνατό ανοσοποιητικό σύστημα, μας απαλλάσσει από τα καρκινικά κύτταρα, πολύ πριν αναπτυχθούν όγκοι. Η δημιουργία όγκων προϋποθέτει μια μεγάλη περίοδο αδύναμου ανοσοποιητικού συστήματος, που θα επιτρέψει την ανάπτυξη καρκίνου. Η θεραπεία που ενδείκνυται από τον γιατρό, δεν αφορά καθόλου το περιβάλλον που υπήρξε ο λόγος για την αποδυνάμωση του ανοσοποιητικού, καιρό πριν. Τι θα μπορούσε να αποδυναμώσει με αργούς ρυθμούς το ανοσοποιητικό, μέσα σε μεγάλο χρονικό διάστημα;

Ο πρωτοπόρος ερευνητής Lawrence LeShan προτείνει μια αιτία για το χρόνια αδύναμο ανοσοποιητικό, στην αντίληψή του που ονομάζεται 'η προσωπικότητα με καρκινική ροπή'. Αυτή η άτυχη προσωπικότητα φαίνεται να προδιαθέτει κάποιους ανθρώπους στον καρκίνο. Χαρακτηριστικά όμως η χαμηλή αυτοπεποίθηση και καταπιεσμένος θυμός, δημιουργούν αφανείς ορμόνες που καταπιέζουν το ανοσοποιητικό. Αυτή η προσωπικότητα επηρεάζει την ικανότητα του οργανισμού να αντιστέκεται στις ασθένειες. Μετά από αρκετά χρόνια, το χρόνια αδύναμο ανοσοποιητικό μπορεί να επιτρέψει την δημιουργία καρκίνου.

Μια άλλη θεωρία που αφορά την χρόνια αδυναμία του ανοσοποιητικού, υποθέτει ότι ο καρκίνος συχνά εμφανίζεται 18 μήνες με 2 χρόνια μετά από ένα δυσάρεστο γεγονός στη ζωή του ασθενή. Μια αναδρομή πίσω 2 χρόνια στη ζωή του ασθενή, πριν την διάγνωση, μπορεί να δώσει πολύτιμες πληροφορίες. Μήπως κάποιο σημαντικό γεγονός, όπως ένα διαζύγιο ή ο θάνατος αγαπημένου προσώπου ή μια κρίση στην καριέρα ή στα οικονομικά του ατόμου, προκαλέσανε συναισθηματικό τραύμα; Μήπως ο ασθενής κατέφυγε στο αλκοόλ, τα ναρκωτικά ή άλλες ουσίες που προκάλεσαν σημαντική φθορά στο συκώτι του; Πώς άλλαξαν η ζωή και οι διατροφικές του συνήθειες; Μονάχα ο εντοπισμός τέτοιων γεγονότων, μπορεί να εμπνεύσει τον ασθενή να πάρει πίσω τον έλεγχο και να προσπαθήσει να ανανεώσει το ανοσοποιητικό του.